Gisteren toch nog altijd last van de jetlag en vroeg op. Eerst ontbijten en dan zienhoe ik snel aan de bus terminal geraak. Bij het ontbijt naar twee ouderenmannen gekeken die op de hoek van destraat doen alsof ze onmisbaar zijn om de automobilisten te helpen bij het parkeren. Vriendelijk goeiendag knikkend denk ik dat ze zo een centje willen bijverdienen, maar ik vrees voor hen dat het niet veel opbrengt. Ondertussen valt me opnieuw de talrijke aanwezigheid op van de Policia op hun 250cc motoren. In volle combat dress met bijhorende zwarte zonnebril en kogelvrije vest gaan ze duidelijk voor de 'mean mothafucka' look. En de automobilisten blijven nog steedsom het minste claxonneren. Eerst dacht ik dat ze het voornamelijk deden om de voetgangers te waarschuwen bij het oversteken van destraat (want niemand houdt hierrekening met de verkeerslichten), maar nu ben ik er van overtuigd dat het eerder een tic nerveux is.

De bus nemen naar de terminal gaat weer volgens het beproefde 'spring er maar op als je kan' ritueel en even later bevind ik mij in een enormebus terminal, annex shopping mall. Hetjuiste loket vinden gaat verbazend makkelijk en even later heb ik mijn ticket voor Montanita beet. De trip duurde nog geen 3 uur (korter als verwacht) en daar sta ik dan in een kleine pueblo aan een prachtige oceaan. Er is eigenlijk maar 1 hoofdstraat en enkele kleinere zijwegen.

De ene bar naast het andere restaurant en een mix van locals, hippies en surfers. Duidelijk een heel relaxte sfeer en een surfers paradise. Al snel heb ik mijn gastgezin gevonden, Angel en Norma Borbor-Mejillon. Samen hebben ze een stuk of 6 kinderen en 3 of 4 kleinkinderen, maar ik zou nog eens moeten hertellen om zeker te zijn. De leefomstandigheden zijn naar onze Westerse normen ronduit armzalig, maar ik had ook niet anders verwacht. De mensen zijn echter zeer vriendelijk en ook al spreken ze uitsluitend Spaans, we doen ons best om elkaar te verstaan. Ik toon al direct foto's van mijn familie en vriendin, wat ze enorm leuk vinden. Rond 7 uur wordt er gegeten, een lekkere rijstschotel met scampi's die hier recht uit de zee komen en niet duur schijnen te zijn, en waarempel zelfs frietjes (weliswaar van de platte soort). Tot zondag is hier ook nog een Amerikaanse studente te gast. Ze komt eigenlijk uit Molokai inHawaii (fatherDamian, yes of course!)en heeft een naam die ik niet kan uitspreken en alweer vergeten ben eigenlijk. Ze studeert momenteel in San Diego en keert daar dus na 3 weken vakantie en Spaanse lessenterug naartoe. Na amper enkele dagen in Zuid-Amerika ben ik al lang blij dat ik nog eens een taal kan spreken die ik begrijp.

De zoon des huizes (een semi-professionele golfsurfer) is een coole gast en probeert over vanalles en nog wat een gesprek aan te knopen. Volgens de Amerikaanse ligt hij elke dag tot tegen de middag in zijn bed en gaat hij 's avonds ook lang op stap, maar wat mij betreft zal dat voor een volgende keer zijn, want ik ben doodop. Veel dingen gezien , veel nieuwe gezichten en impressies.

De nacht onder een muskietennet doorgebracht (wat hier wel nodig is vrees ik) en vanmorgen opgestaan met bewolkt weer en zelfs wat regendruppels. Het weekend kan beginnen.