Onze tour zal gebeuren met een Toyota Landcruiser en dit zijn de passagiers: onze chauffeur Chriso, onze kokkin Daisy (die 24 blijkt te zijn alhoewel ze er eerlijkheidshalve eigenlijk zeker 10 jaar ouder uitziet), Daan en Vivianne (een koppel uit Den Bosch), Henriette (ook een Hollands meisje dat we hebben leren kennen in Rurrenabaque en een stuk onze route zal meevolgen), Katrien en ik.

Op zich een comfortabele wagen, maar met al die passagiers + bagage + eten en extra jerrycans brandstof wordt het toch wat krap. En straks gaan we ook nog een laatste passagier oppikken. De wegen zijn echter (redelijk) goed berijdbaar en we arriveren eerst aan het treinkerkhof. Treinen van 100 jaar geleden hebben hier hun laatste rustplaats gevonden. Enkele foto's later kunnen we verder richting Salar, de zoutvlakte van 12 vierkante kilometer, die het eerste hoogtepunt is van deze tour. We krijgen eerst een (rudimentaire) uitleg over hoe er hier zout wordt gewonnen (niet voor export) en daarna moeten we langs de obligate kraampjes met artisanale prullen passeren. Dan de eigenlijke zoutvlakte op en genieten van de eindeloze uitzichten. Vervolgens richting vulkaan met prachtige kleurschakeringen (foto's volgen later) waar we onze laatste passagier Claudia oppikken. Zij is van Zwitserland, dus heeft pech dat de rest allemaal Nederlands spreekt. Als we na de lunch verder rijden hebben we al dadelijk een lekke band. Geen erg, want dat geeft ons de tijd om enkele leuke foto's te nemen terwijl de chauffeur de band vervangt. Even later kunnen we verder richting het Isla Incahuasi, een soort van rotseiland temidden van de zoutwoestijn, bezaaid met honderden gigantische cactussen, waarvan sommigen tot 900 jaar oud. Weer een ideaal kodakmoment (en zeker niet het laatste). Tenslotte nog een rit van 2u naar San Juan, onze eindbestemming voor vandaag. Op de eerste stopplaats blijkt er geen plaats te zijn, dus we rijden nog 5 minuten verder. Net op tijd ook om te genieten van een prachtige zonsondergang die de hemel boven de omringende bergen mooi rood kleurt.

Hier blijkt er geen private bathroom te zijn voor Daan en Vivianne, die hier wel extra voor hebben betaald, dus die verkassen terug naar de eerste locatie. Het blijkt ook dat we 10 Bol. zouden moeten betalen om te 'mogen' douchen. Dat zullen we nog wel eens zien. Ik begin het onderhand beu te worden dat die Bolivianen overal extra geld voor vragen, dus ik neem gewoon een douche en trek me nergens iets van aan.

De volgende dag was het de bedoeling om vroeg te vertrekken, maar met 1 uur vertraging konden we eindelijk op pad. Onze jeep heeft weer problemen met de banden en de chauffeur zal in de loop van de 3 dagen nog verschillende keren een band moeten vervangen of herstellen.

We kunnen onze timing toch redelijk aanhouden en kunnen genieten van de meest prachtige landschappen. Eindeloze zandvlaktes, prachtige lagunes en honderden flamingo's. We trekken alsmaar hoger en dat is ook te merken aan de temperatuur. Als de zon ondergaat wordt het bar koud. Je zou denken dat we op voorhand gereserveerde slaapplaatsen hebben, maar onze chauffeur moet wat rondrijden alvorens hij plaats vindt. Althans, dat is zijn kant van het verhaal. In werkelijkheid komt het erop neer dat er overal wordt onderhandeld over de prijs. Vermoedelijk kan hij, als hij onder zijn budget blijft, de rest in eigen zak steken. Maar op voorhand wisten we sowieso dat het vannacht zeer basic zou zijn. Geen douche en iedereen op dezelfde kamer. Het eten was vanavond ook gene vette, dus we zijn eigenlijk niet tevreden over wat nochtans werd aangeprezen als een prima organisatie. Na enkele spelletjes Uno in de vrieskou gaan we snel naar bed. Iedereen kleedt zich warm aan want het belooft een erg koud nachtje te worden.

De volgende dag worden we al om 5 uur gewekt, want het plan is om de zonsopgang mee te maken. Eigenlijk zijn we wat te laat, want eens we met de jeep op onze plek van bestemming zijn (de geisers en zwavelbronnen) is de zon al even op. Het blijft echter een fantastisch zicht zo vroeg in de morgen en weer ideaal voor enkele mooie foto's. Nadien rijden we weer van het ene naar het andere prachtige vergezicht, met als eindpunt de Laguna Verde.

Een hele mooie afsluiter van een toch wel prachtige 3-daagse.

Aan de grens heb ik het echter weer aan mijn been. Blijkbaar is er een document aan de grens in Copacabana twee weken terug niet afgestempeld en moet ik in plaats van 21 Bol. nu 280 Bol. boete betalen. Ik ben het onderhand spuugzat met die Bolivianen en begin mij op te winden. Blijkbaar niet zo'n goed idee, want de 2 flikken achter het bureautje staan recht, sturen iedereen buiten en maken mij dan op dreigende toon duidelijk dat ik hier niet in mijn eigen land ben, maar in Bolivia en kruisen de polsen over elkaar om aan te geven dat als het mij niet zint, dat er nog altijd plaats is in de gevangenis. Tegen zoveel latino machogedrag kan ik natuurlijk niet op en ik besef dat er met die mannen toch niet te discussiëren valt en betaal braafjes de boete. Bolivia is een heel mooi land, maar met de inwoners ervan heb ik het niet zo en ik ben blij dat ik naar Chili kan.

Ons busje naar San Pedro de Atacama staat klaar en een uur later en 2000m lager staan we aan de Chileense grenscontrole. Hier hoeven we dus niks te betalen, maar iedereen dient wel een voor een zijn bagage te laten controleren. Soit, een uur later zijn we eindelijk ter bestemming. San Pedro is een klein stadje/dorpje, maar ik had er een heel andere verwachting van. Een dame uit Gent die we in Sucre hadden ontmoet was er erg lyrisch over en zei dat het met niets was te vergelijken. Ze had al veel gereisd in Zuid-Amerika, maar moet toch even naar de oogarts volgens mij. Het is er wel erg cosy en de restaurantjes lijken heel gezellig. Bovendien is het ronduit schitterend weer met een stralend blauwe hemel, dus geen man overboord. Omdat het echter zeer duur is in vergelijking met Bolivië en Peru willen veel reizigers onmiddellijk doorreizen naar Salta in Argentinië. Er rijden echter maar 3 bussen per week en die van morgen is al volgeboekt. We hadden echter al gepland om hier enkele dagen te blijven, dus da's geen probleem voor ons. Henriette wou doorreizen, maar dat gaat nu dus niet door en ze besluit om nog enkele dagen met ons op te trekken.

We boeken al dadelijk ons ticket voor vrijdag, en da's blijkbaar niks te vroeg, want we hebben de laatste plaatsen, een meevallertje. Ondertussen zijn we ook al lekker gaan lunchen en hebben we een redelijk geprijsde hostal gevonden. Alles is hier een stuk duurder, maar het is mooier, lekkerder en properder als in Bolivia, dus daar kan ik best mee leven :-)

We zwaaien ook nog even Daan en Vivianne uit, die wel kunnen doorreizen naar een ander plaatsje in Chili. Een nieuw land betekent ook weer een nieuwe munteenheid (1 euro = 800 Chileense pesos), dus je loopt hier dadelijk met veel geld op zak, maar het gaat er ook weer snel doorheen :-).