Na een volle lesweek kan ik een overzichtje proberen geven van wat ik ondertussen allemaal heb meegemaakt . Het zal misschien niet allemaal even chronologisch zijn, but here we go !

In het begin van de week was er een leuk moment. Tijdens de week verblijft er hier blijkbaar ook een jongen met de naam Dario. Ik heb hem gevraagd of hij een familielid is, maar hij zegt een amigo te zijn. Hij is 15 jaar en supervriendelijk. Als ik hem zie krijg ik bijna een krop in de keel, want die jongen heeft ook niet veel zoals de rest van de familie, maar hij is heel beleefd en heeft altijd een smile op zijn gezicht. Ik vroeg hem naar zijn school en wat voor uniform hij droeg. Fier toonde hij mij zijn naam die op zijn hemd was geborduurd. Na het ontbijt zei hij dankbaar gracias tegen Norma (de moeder van de familie) en met een glimlach vertrok hij naar el colegio (middelbare school).

In de Spaanse les was het weer leuk met mijn Engelse klasgenoten. Het gaat niet altijd zo snel als ik zou willen of kunnen, maar ik vind het leuk zoals het is. Bij de tweede dag van het surfen volgde een kleine terugslag in vergelijking met de eerste dag, want mijn balans en timing leken nergens op. Morgen beter en zoals een klasgenoot zei 'un dia mal en la playa es mejor que un buen dia en el oficina'. En zo is het, ook al werk je bij Atos Worldline

Na de tweede taalles van de dag zijn we nog een vaso de cerveza gaan drinken en toen brak waarempel de zon door. Kan ik eindelijk aan dat kleurtje beginnen werken.

Het weer wordt geleidelijk aan beter, nog steeds dikwijls bewolkt, maar best wel een aangenaam temperatuurtje. In de les zaten we volop in de werkwoorden en de Engelsen hebben moeite om te volgen. Voor mij gaat het prima, omdat die vervoegingen veel op het Frans lijken. Het surfen ging woensdag veel beter. Ongeveer 1/3 van mijn pogingen lukten prima en ik maak vooruitgang.

's Avonds was er met de studenten van de school een sushi avond gepland. Met 2 busjes werden we naar een locatie gebracht even verderop aan de kust. Een strandhuis dat wordt bewoond door de buitenlandse eigenaars van de plaatselijke pizza place. Heel de avond sushi, mojitos, bier en cuba libres. Hele lekkere sushi en ook gezellig kennismaken met enkele medestudenten rond het kampvuur. Daarna achter op een pickup truck terug naar Montanita door de donkere nacht, een speciale ervaring.

Donderdag aan de ontbijttafel weer sanduches en deze keer tesamen met een tortilla con vegetales. Norma doet echt haar best om te converseren met mij wat ik heel sympathiek vind. Want ondertussen hadden ze de dag voordien haar moeder dringend naar het hospitaal moeten brengen, iets met colicos, dus ik denk kolieken, maar in het Nederlands weet ik zelfs niet wat dat is.

Onze lerares van de voormiddag was ondertussen ook in het ziekenhuis beland met een apendicitis, dus nu hebben we Jessica, een beetje een rare vond ik in het begin, maar ze is wel goed. Ik moest een of ander werkwoord vervoegen, maar maakte een foutje en zei dus in het Spaans 'yo castro', wat zoveel wil zeggen dat ik gecastreerd ben. Eerst keek ze nogal verbaasd, maar na het opklaren van de verwarring lag de klas natuurlijk in een deuk. Een gevaarlijke taal dat Spaans.

Ondertussen was het terug wat kouder en het surfen zag er niet zo apetijtelijk uit, maar eens in het water was ik blij om te kunnen surfen en het ging heel goed.

Verder het gebruikelijke middagritueel. Mijn huiswerk maken in een resto en terwijl genieten van een ensalada de frutas con cereales y yogur. Dan nog even langsgeweest bij de duikshop en me ingeschreven voor een tripje op zaterdag.

In de namiddag was er tijdens de les wat beroering op het terras. Bleek dat je vandaar een ballena (walvis) kon zien die voor de kust wat aan het spelen was. Op een paar 100m van ons konden we hem zien zwaaien met zijn staart en buikvinnen, net alsof hij goeiedag deed. Blij dat ik dat gezien heb.

Na de les wilden de Engelse meisjes naar een restaurantje waar ze pannenkoeken op de menukaart hadden zien staan. Ik heb al een hele week gezond gegeten, maar nu zijn we ons te buiten gegaan aan dikke pannenkoeken met ijs, bananen, aardbeien en overgoten met ... nutella

Tijdens het avondeten begon de conversatie al wat te vlotten, ook al kan ik enkel nog maar de tegenwoordige tijd gebruiken.

Oswaldo, de zoon des huizes wou vanalles weten over mijn vriendin en familie, het aantal kinderen, nonkels, tantes, etc. Hij begon ook een hele uitleg te doen over een aardbeving van 2 jaar geleden (want blijkbaar was er tijdens de nacht nu ook een kleine aardbeving geweest, waar ik trouwens niks van gemerkt heb). Maar toenertijd vreesde de dorpsbevolking voor een tsunami en was iedereen de heuvels ingevlucht. Ik heb niet alles verstaan, maar ik wist in ieder geval waar het over ging, dus die lessen beginnen hun nut te bewijzen.

En toen deed hij ook nog een hele uitleg over Holland en dat daar een heel gebied was dat ze hebben herwonnen op de zee, maar dat ze er toch nog schrik hebben voor overstromingen. België weet hij niet liggen, maar dat dan weer wel.

Vrijdag was het heel slecht weer en werd omwille van het tij het surfschema ook verschoven naar de namiddag en zijn we pas gestopt toen het donker werd.

Ook de laatste lesdag van de eerste week met veel verbos irregulares, dat wordt blokken. 's Avonds een BBQ in de cabañas waar de meeste studenten verblijven. Heel lekker eten met grote gambas en lekkere vis en kip. Achteraf nog wat pintjes en coctails gaan drinken en wat gaan poolbiljarten met Phil en Alex. Echt 2 toffe gasten, geen party animals, maar intelligente kerels die al wat van de wereld hebben gezien en die ook veel van sport afweten, ook al gaat het dan vooral over cricket en rugby. Het was laat toen ik mijn bed inkroop.

Small intermezzo forthe chicos and chicas de Inglaterra. I'm just describing hereto the Dutchspeaking crowdhow great you guys are. A bit ruido and arrogante, but I managed to live with that. And I could especially appreciate how knowledgeable you are on sports. That is if you can call cricket a sport of course

Zaterdag was een dag om snel te vergeten. Het weer was schitterend, maar dat was de enige meevaller eigenlijk. Het begon wel goed met een mooie strandwandeling naar de plaats van afspraak voor de duiktrip.Anne, de instructrice uit Denemarken nam ons (Ulrike, Christof en ik) met een jeep mee naar een vissersdorp even verderop. Met een gemotoriseerde visserssloep beukten we even later door metershoge golven en kwamen we zo in open zee terecht.

De bestemming was een rotseilandje een halfuur verderop, waar we zouden duiken. Het was al snel duidelijk dat ondanks het mooie weer de zeeredelijk wild was. Daar aangekomen werd demotor stilgelegd en het anker uitgegooid. En toen begon de miserie. Door het hevige wiegen van de golven werd ik al snel misselijk en was het kwestie van de uitrusting zo snel mogelijk aan te krijgen en in het water te plonzen. Eens erin ging het ietsje beter, maar het was eigenlijk veel te wild voor een stelletje beginners. Eens de Duitsers er ook inlagen begon Ulrike wat te panikeren omwille van de hoge golven die de boot sterk deed schommelen terwijl wij aan het ankertouw hingen. Na kort overleg besloten we terug aan boord te klimmen en een rustiger plekje op tezoeken. Maar terug in de boot werd ik nog mottiger als voordien. Dat in combinatie met de zware condities en het feit dat ik een beginnend duikerben, deed mij al snel besluiten dat ik niet mee zou duiken. Het volgend uur hebben de anderen 2 duiken gedaan terwijl ik op de bodem van de sloep probeerde te overleven, ondertussen mijn ontbijt en enkele porties maagzuur aan de vissen voerend.

Daarna keerden we eindelijk terug naar de kust en kon het herstelproces beginnen. Enkele van mijn vrienden zullen zich ongetwijfeld nog levendig ons vistripje op zee herinneren van enkele jaren terug. Die lijdensweg duurde toen nog langer, maar dit was minstens even intensief. Waarom blijf ik die miserie toch opzoeken?

Ulrike en Christof zeiden achteraf dat ze wel het een en ander hebben gezien onder water, maar dat het zicht redelijk troebel was omwille van de sterke onderstroom die veel zand deed opdwarrelen en dat ik niet zoveel had gemist. Maar ze waren ook niet erg tevreden over de instructrice die dat beter had moeten inschatten en de trip misschien beter had uitgesteld. Soit, ik heb het overleefd en ben blij dat ik weer met beide voeten aan wal ben.

Daarna zijn we over het strand terug gewandeld naar Montanita en kwamen we Phil en Alexandra nog tegen die van hun laatste dagje hier aan het genieten waren. 's Avonds zijn we dan met z'n allen nog iets gaan drinken en toen vroeg mijn bedje in om te recupereren van een fysiek uitputtend dagje.

Als afsluiter nog een kleine observatie over het leven in mijn familia. Om aan te tonen dat de tijd hier precies toch wat heeft blijven stilstaan. Bij het avondmaal doen de vrouwen al het werk in de keuken en schuiven de mannen hun voeten rustig onder tafel. De borden worden opgeschept en ze beginnen te eten. In het begin wilde ik dan nog de beleefde uithangen en iedereen smakelijk eten wensen, maar dat is hier precies niet de bedoeling

Als er tijd over is terwijl de mannen eten, scheppen de vrouwen wat eten in een kommetje en schuiven ze bij aan de rand van de tafel. Maar wanneer de vader bijvoorbeeld aangeeft dat hij nog wat vis wil, dan staat de moeder opnieuw op om hem dat te geven. Het gaat er niet nors of onvriendelijk aan toe (geengezin Van Paemel toestanden), maar de rollen zijn wel zeer duidelijk verdeeld. Idereen zegt wel gracias als ze opstaan van tafel, maar ook de afwas is voor de vrouwen. Andere zeden, andere gewoontes ...