Reizen is lijden ... of toch niet
Eerst het slechte nieuws. Ik zit al enkele dagen met een verkoudheid en een zere teen. Die zere teen heeft trouwens niks met de verkoudheid te maken, maar met het feit dat ik bij het doorklieven der golven nogal onzacht van mijn board ben gevallen. Soit, dan kan ik waarschijnlijk dus toch niet meedoen met de Rip Curl Pro Tour 2009, jammer, maar zo krijgt de jeugd ook een kans natuurlijk.
Ik ben er in geslaagd mijn vlucht naar Arequipa met een dag te vervroegen en via Lima zal ik dus maandag ter bestemming zijn.
Vrijdag waren de laatste taallessen. Twee weken is wel genoeg voor nu, want het wordt al veel om allemaal te onthouden en we zijn tenslotte op vakantie, nietwaar. En dan heb ik enkel nog maar de tegenwoordige tijd gezien. Wanneer ik dus converseer met iemand kan ik enkel zeggen wat ik op dat moment aan het doen ben of wil doen, niet echt handig dus. Mijn lerares heeft me echter een overzichtje meegegeven met de belangrijkste vormen in de verleden tijd. Iets om zelf te studeren duswanneer ik tijd heb, maar wanneer gaat dat ooit zijn, ik zou eens wat verlof moetennemen
Zaterdag kan ik goed gebruiken om wat uit te zieken, alhoewel ik nu nog altijd met een snotneus zit. 's Avonds nog wat foto's genomen van la familia (binnenkort online). Ze hebben in die 2 weken echt hun best gedaan om me het naar de zin te maken, maar mijn Spaans is echt te beperkt om fijne gesprekken te kunnen voeren en dat was vaak frustrerend.
Zondag vroeg op, want ik kijk er toch wel naar uit om naar Peru te vertrekken. Nog een laatste ontbijt en dan afscheid genomen van Angel y Norma, de enigen die om 8u al wakker zijn. De muziek in het dorp is trouwens pas iets na 7u gestopt. Gisteravond toen ik ging slapen was er muziek te horen uit het dorp, uit een keet recht over de deur, uit 2 auto's die hun speakers vollen bak hadden open gedraaid, was de baby aan het huilen en was de hond tegen die van de buren aan het blaffen. Het was er zo ver over dat ik het grappig vond. Natuurlijk ook in de wetenschap dat het de laatste nacht was dat ik die kakafonie moest aanhoren. Of het goed klinkt is voor die gasten blijkbaar niet zo belangrijk, als het maar luid is. Rare jongens, die Ecuadorianen.
Na een rustige busrit kom ik opnieuw aan in het naar uitlaatgassen stinkende Guayaquil. In tegenstelling tot Montanita schijnt de zon hier natuurlijk wel en is het 30 graden. Dan gaat een mens al eens naar de kust voor het goeie weer ...
Bij de check-in blijkt dat ik op plaats 1A zit in business class. Hoe dat is kunnen gebeuren weet ik ook niet (misschien door mijn vlucht een dag te vervroegen), maar bon, ik leg me er bij neer
In Lima moet ik mijn bagage oppikken en opnieuw door de douane. Vreemd dat ik niet in transit kan. Soit, 8 uur wachten op mijn tweede vlucht met eindbestemming Arequipa en proberen om de tijd te doden metkoffietjes te drinken in een Starbucks en mijn reislog wat te updaten.
Reacties
Reacties
Wat een verhalen. Zo blijft het natuurlijk wel spannend.
Wij zijn gisteren met de meisjes hun eerst loopfiets gaan kopen. Dus dat wordt dit weekend ook nog een avontuur.
Ze zijn heel erg enthusiast.
We zullen eens een foto nemen.
Heel veel groeten
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}