We zaten dus in Copacabana, nee niet dat paradijselijk strand in Brazilië, maar het havendorpje in Bolivië aan het Titicacameer.

Iets na de middag de bus op naar La Paz. Halverwege de busrit moest idereen uitstappen, want de bus moest via een veerpont over een zijarm van het Titicacameer worden gezet. En omdat het pont er nogal gammel uitzag, moesten de passagiers uitstappen en via verschillende kleine motorbootjes hetzelfde traject volgen.

De reis duurde wat langer als verwacht, maar uiteindelijk waren we in La Paz. Via enkele buitenwijken kom je ineens aan de rand van een vallei, waar je een adembenemend uitzicht krijgt op een gigantische stad. Overal rode bakstenen gebouwen die tot tegen de steile wanden van de vallei zijn gebouwd. Als je hier bovenaan woont en onderaan moet gaan werken, moet je elke dag gigantisch veel hoogtemeters overwinnen. Onze bus kwam dadelijk in een verkeerschaos terecht, maar het eindpunt was in zicht. Via de Lonely Planet had ik al een hotelletje op het oog en 2 straten verder en 15 minuten later waren we al onderdak. Ik zo'n gigantische stad eigenlijk een hele prestatie. Van de man aan de receptie kregen we ook al direct een tip voor een touroperator met het oog op onze jungletocht in het Amazonewoud die we nog moesten regelen. En bovendien kon ik hier ook mijne vuile was kwijt, dus we waren weer zeer efficiënt bezig :-).

Even later zaten we bij Teresa en konden we onze tocht naar het Madidi National Park vastleggen. Het is even puzzelen en omdat er de volgende dag geen plaatsen meer vrij zijn op de vluchten zullen we dus een extra dagje La Paz inlassen. Mij niet gelaten, dan kunnen we toch iets zien van deze indrukwekkende stad.

Nadien zijn we dan nog een hapje gaan eten, wat voor ons allebei zeer in de smaak viel, we zitten in een goeie buurt. Alhoewel ... als Katrien even later een winkeltje binnenstapt en ik buiten blijf wachten, word ik op 5 minuten tijd eenmaal aangesproken voor wiet en tweemaal voor cocaïne. Interessante stad, maar toch ben ik blij om terug in het hotel te zijn.

Gisteren was een dag voor kleine inkopen (nee, gene wiet), maar ook voor een bezoekje aan de stad. Een prachtige kathedraal op het San Franciscoplein kan ons verleiden tot een bezoekje. En er is tegelijkertijd ook een tentoonstelling van de World Press photos, dus dat is mooi meegenomen. In sommige straten kom je ogen en oren tekort. Toeterende taxis, uitlaatgassen uitspuwende minibusjes, ontelbare venters van allerhande eetwaren, verkopers van horloges (real Swiss!), verlengsnoeren van tv's ... Je kan het zo gek niet bedenken of ze proberen je het op straat te verpatsen. Op een gegeven moment lopen we ook door een marktje, eigenlijk eerder een opeenhoping van overdekte stalletjes waar de koopwaar letterlijk op elkaar gestapeld is en waar de verkoper zich dan ook nog eens heeft tussen gewrongen. Je vraagt je af hoe ze er weertussenuitgeraken en of ze eigenlijk wel iets verkopen op een ganse dag, want echt hoogstaand kan je de kwaliteit niet noemen.

Nadien neem ik ook nog even de tijd om een binnenvlucht te boeken over enkele weken van Salta naar Mendoza, wanneer mijne sjoe een weekje langskomt. Terug in het hotel blijkt dat onze jungletocht weer veranderd is. Het komt erop neer dat we straks pas na de middag een vlucht hebben en dat onze tocht pas morgen start. Maar op reis moet je flexibel zijn, dus dat nemen we erbij.

Hij die nu de jungle induikt groet u, en ik hoop binnen een dag of 4 met enkele mooie foto's terug te keren.