Vanuit La Paz konden we dus via een nachtbus richting Sucre vertrekken, die andere (judiciële) hoofdstad van Bolivië. We krijgen echter de achterste plaatsen op de bus en de vering van mijn zetel blijkt versleten te zijn (ik had misschien toch niet moeten afpingelen op de prijs :-)). Echt balen, want dit wordt verondersteld om de meest luxueuze bus te zijn die je op dit traject kan nemen (11€). Wat moet dat dan zijn als je voor een goedkopere optie zou gaan. 's Nachts is het dan ook nog steenkoud en komt er langs alle kanten stof binnen als er over een zandweg wordt gereden. Een tripje van 13 uren om heel snel te vergeten.

Sucre lijkt tijdens het binnenrijden niet veel soeps, want de gebouwen zijn vervallen of staan nog in de steigers. Vanuit de busterminal nemen we een taxi naar het adres van Rene, de vroegere schooldirecteur van Katrien. Die blijkt even niet thuis te zijn omwille van een bezoekje aan het ziekenhuis, maar we gaan sowieso toch verblijven bij Oswaldo, zijn buurman en die ontvangt ons heel vriendelijk en we kunnen direct onze intrek nemen in een mooie kamer.

Daarna even de stad in om ons te oriënteren en ondertussen ook wat was te droppen. Ook even ontbijten, want de honger begint nu serieus te knagen.

Het centrum van Sucre blijkt wel zeer de moeite waard. Mooie witte gebouwen en groene parken. Een beetje zoals Arequipa, maar wat rustiger en mooier. Daarna spreken we af met Rene voor een drankje. Nog even vlug checken waar we morgen kunnen gaan paardrijden of hiken en daarna gaan we lunchen in restaurant El Mirador. Het heeft zijn naam niet gestolen, want het ligt helemaal bovenaan de stad en het is even flink klimmen, maar het uitzicht op Sucre is werkelijk prachtig. Rene is dan ook nog eens zo vriendelijk om ons te trakteren en ondertussen honderduit te vertellen over de stad, de mentaliteit van de mensen en de lokale politiek.

In de namiddag leggen we een tocht te paard vast voor de volgende dag. We pikken ook onze was op en dan is het tijd voor een korte siësta. Tijdens die 'busride from hell' hebben we practisch niet geslapen, dus de vermoeidheid laat zich nu sterk voelen. 's Avonds gaan we nog wat eten en nadien drinken we nog een pintje/wijntje met Rene. Maar daarna is mijn pijp echt uit en val ik als een blok in slaap.

De volgende dag begint goed met een lekker ontbijt. Rene moet zelf vertrekken naar het hospitaal voor een hernia operatie, maar laat ons een gedekte tafel na met alles erop en eraan. Spek, eieren, chocolade, vers geperst fruitsap en ja zelfs een pot nutella ontbreekt niet, mmm...

We zijn klaar voor ons ritje te paard en met een taxi worden we naar de rand van de stad gevoerd. Daar ontmoeten we Johnny, Rudy en Emilia. Johnny is de gids, maar de andere twee zijn onze paarden :-) We vertrekken voor een 3 uur durende rit doorheen de cerro (= heuvels rondom Sucre) langs zanderige en rotsachtige paden. Rudy, mijn paard, zou normaal gezien de meest energieke moeten zijn, maar ik denk dat hij vandaag wat last heeft van de warmte. Een heel betrouwbaar dier, maar af en toe moet ik hem wat aanporren om aan te pikken bij de anderen. Onze gids legt uit dat ze hem nog maar een paar maanden geleden hebben gekocht en dat hij het nog een beetje gewoon moet worden om te werken, ocharme de Rudy!

Tijdens het tweede deel zijn we dan nog enkele malen in galop gegaan, heel leuk en de Rudy begon los te komen.

Nadien terug naar de stad richting reisbureau om wat info in te winnen omtrent een busrit naar Uyuni en de mogelijkheden om de zoutvlakte daar te bezoeken. Toevallig komt ook Henrietta daar binnen (Hollands meisje dat we ook hebben ontmoet tijdens onze jungletocht) met soortgelijke plannen. We besluiten vrijdag samen met haar naar Uyuni verder te reizen en een 3-daagse jeepsafari te boeken en daarna door testeken naar Chili.

Ondertussen gaat het niet zo goed met Katrien, want ze wordt helemaal bleek en moet gaan neerliggen in het kantoortje. Een paar keer overgeven is het resultaat en daarna snel terug naar de kamer om op haar bed te gaan liggen. Ik dacht dat het louter van de warmte was en dat ze tijdens het paardrijden een zonneslag had opgelopen. Maar toen ik na wat internetten terugkwam, voelde ze zich nog altijd niet beter en ben ik bij Oswaldo gaan informeren naar een dokter. Hij is dan zo vriendelijk geweest om Katrien naar een bevriende arts te voeren voor een onderzoek. Dat was gisteren, vanmorgen is ze dan haar bloed gaan laten onderzoeken, waar ze vanavond het resultaat van krijgt. Ondertussen wordt er gedacht aan een voedselvergiftiging door het eten van een appel gisteren tijdens het paardrijden. Ik vertrouwde dat sowieso niet en heb de mijne aan mijn paard gegeven. Straks misschien toch even gaan checken in het hospitaal hoe het met de Rudy is :-)

Ondertussen heb ik ook nog wat problemen met mijn kredietkaart die blijkbaar op een lijst staat die ergens in een of andere database is gehackt. Vandaag is dus een dagje om allerlei zaakjes op orde te brengen en hopelijk zijn we dan klaar om morgen de bus richting Uyuni te nemen.