San Pedro viel eigenlijk heel goed mee. Een lekker relaxed dorpje in wild west stijl met enkele heel gezellige restaurantjes. De enkele dagen die we er hebben verbleven hebben we genoten van het ronduit schitterende weer en het lekkere eten. Bolivië is al bijna vergeten :-)

Onze enige inspannende activiteit was een fietstocht naar de Valle de la Luna. De fietsen waren redelijk in orde, maar de voornaamste hindernissen waren de warmte, de droge lucht en het toch wel lastige parcours met veel stijgen en dalen. Onderweg even stoppen aan de ingang van het natuurpark om de toegang te betalen en met behulp van een rudimentair kaartje konden we verder. In het begin veel zand en stenen, maar gaandeweg werd het landschap werkelijk adembenemend (of waren het toch die beklimmingen in de ijle lucht die ons parten speelden?).

De vallei heeft zijn naam niet gestolen en lijkt inderdaad inderdaad soms op het kale dorre landschap van ginder boven. Rotspartijen en woestijnachtige zandvlaktes wisselen elkaar af in bruine en rode kleurenschakkeringen die niet zouden misstaan in de brochure van de Levis. Weer volop gelegenheid dus om enkele mooie foto's te nemen.

Op de terugweg zijn we dan gestopt op een plek die gekendis voor zijn mooie zonsondergangen. Fietsen op slot en nog een kleine beklimming te voet. Blijkbaar hadden enkele tientallen andere toeristen vandaag hetzelfde idee (weliswaar softies die met een busje werden aangevoerd), maar dat maakte het uitzicht er niet minder mooi op. Dit zijn zo van die momenten die je slechts gedeeltelijk op foto kan vastleggen. Op het puntje van een rotskam met een 360 graden uitzicht op de omgeving en terwijl genieten van de ondergaande zon die de lucht eerst geel en daarna rood/blauw doet kleuren. Echt heel mooi en rustgevend.

Daarna terug de fiets op om met een hoofdlampje de weg terug te zoeken naar San Pedro inhet donker. Gelukkig gaat die weg terug hoofdzakelijk bergaf, maar de afstand valt in het duister toch vies tegen. Na even flink doortrappen zijn we toch rond 21h terug in het dorp, kunnen we de fietsen terug inleveren en nog lekker nagenieten in een restaurantje. Een vermoeiende maar zeer geslaagde dag.

Na nog een dagje chillen in Chili vertrokken we vrijdag dan voor een busrit van 10h richting Argentinië. Een tijdje later stonden we al aan de grens, maar daar ging het om een of andere redenzeer traag en hebben we uiteindelijk ongeveer 2,5 uurverloren.

De busrit op zich was wel redelijk comfy (wat een verschil met de bussen in Peru en Bolivië), maar na 12h waren we wel tevreden om eindelijk in Salta te zijn. We werden al snel overrompeld door enkele werknemers van hostals die ons trachtten te overhalen om bij hen te overnachten. Allemaal met aantrekkelijke brochures en prijzen en bovendien spreken ze hier precies wel een woordje Engels. De taxi ernaar toe zou ook gratis zijn, dus we begaven ons op pad naar het eerste adres. Zoals zo vaak kwam de werkelijkheid niet echt overeenmet wat er werd beloofd. Op naar het volgende adres dus, maar daar was het zo mogelijk nog erger. Ronduit vuile kamers en beddengoed dat er allesbehalve fris uitzag. Katrien kreeg het onderhand op haar heupen, omdat ze door dat rondstappen bijna onder haar rugzak bezweek, en wou enkel nog een bed, het maakte niet uit waar.

Uiteindelijk legden we ons neer bij de situatie en verzeilden we in 'La Linda'. Ook niet bepaald een droom van een hostal, maar voor 1 nachtje moesten we dan maar doorbijten. Bovendien bleek dat, eens we in ons bed lagen, dat het er vergeven was van de muggen. Omdat we echter zo vermoeid waren, vielen we toch in slaap.

Binnenkort beter nieuws :-)