Hier had ik al lang naar uitgekeken, Patagonië. De verwachtingen waren hoog gespannen en dan zeker voor wat betreft de trekking die we zouden doen in het nationale park 'Torres del Paine'. Vanuit Pucon moesten we eerst met de bus naar Puerto Montt om daar een vliegtuig te nemen naar het uiterste zuiden.

Over Puerto Montt kunnen we kort zijn, daar valt niet veel te beleven. We hadden gehoopt om er te kunnen afspreken met Jaime, een Chileen die jarenlang in België heeft gewoond en goed bevriend is met mijn nicht en haar gezin. Hij is enkele maanden geleden terug naar Chili verhuisd, maar moest jammer genoeg net nu enkele dagen in Santiago zijn. Ik heb hem wel gebeld en hij drukte ons op het hart om toch maar voorzichtig te zijn in Puerto Montt. Het blijkt immers een plek te zijn met veel werkloosheid en heeft mede daardoor de hoogste misdaadcijfers in heel Chili. Slik, dan maar snel het vliegtuig op naar Punta Arenas. Daar enkele uurtjes wachten op de bus en dan onmiddellijk door naar Puerto Natales. Dat stadje is immers de uitvalsbasis voor iedereen die het nationale park wil bezoeken. Je kan er je tocht uitstippelen en al het nodige materiaal huren. Aangezien we nog aan het begin van het toeristisch seizoen zijn, was het nog niet superdruk, dus konden we onze overnachtingen in het park reserveren en de volgende dag al vertrekken. Je kan kiezen uit campings of refugios, die iets duurder zijn, maar achteraf bekeken maakten we met de refugiosde goeie keuze, want het verschil in comfort is die extra dollars echt wel waard.

In Puerto Natales was het ondertussen beginnen sneeuwen, dus we waren op het ergste voorbereid. Nog snel even een regenbroek gaan huren en nu was ik volledig waterproof :-).

De volgende dag eerst met een bus 2 uur onderweg naar de aanlegsteiger van de catamaran die ons een half uurtje later aan de start bracht van de tocht. Je moet er wat voor over hebben om er te geraken, maar dat zou allemaal dubbel en dik de moeite blijken.

De meeste hikers opteren om de 'W' te doen, een trekking van 4 of 5 dagen in de vorm van een W. Wij dus ook, en we hadden een planning gemaakt van 5 dagen.

De eerste dag arriveerden we dus rond de middag in de eerste refugio, waar we wat spullen konden droppen en zo in de namiddag wat lichter konden verder trekken. De refugio bleek overigens een luxueus ding te zijn, dus dat was dik in orde. Een namiddagje de tijd dus om richting de Grey gletsjer te trekken. Dat zou doorstappen worden, want op de kaart stond vermeld dat het een tocht zou worden van 3,5 uur ... en we moesten daarna nog terug naar de refugio. Het weer was redelijk, wat bewolkt met af en toe een flauw zonnetje en veel wind.

Er is daar practisch geen vlak stuk, dus altijd op en neer tussen de bergen en riviertjes. Een prachtig gebied met fantastische uitzichten. Na 2 uur hadden we al een prachtig uitzicht op de gletsjer ... echt kicken, zo mooi.

Je kan gewoon blijven kijken en genieten van al die natuurpracht. We besloten om verder te trekken naar de voet van de gletsjer, maar dat bleek toch vies tegen te vallen en na 3 uur keerden we maar terug. Soit, na een tocht van ongeveer 6 uur waren we blij in de refugio te zijn en te kunnen aanschuiven voor het avondeten. Niet slecht voor een eerste namiddagje. Op de catamaran hadden we al kunnen zien wie er nog allemaal dezelfde tocht zou maken en daaronder ook enkele 'middle aged' vrouwen uit Engeland. Overduidelijk dagtoeristen, want hun schoeisel was eerder geschikt voor een dagje aan het strand. We hadden al grapjes gemaakt over de kans dat we daarmee op de kamer zouden liggen en dat die dan hoogstwaarschijnlijk nog zouden gaan snurken ook.

En wat blijkt als we 's avonds onze kamer betreden? Jawel, the British ladies worden onze room mates. En inderdaad, een van die exemplaren blijkt een verschrikkelijk luide snurker te zijn. Zelfs mijn oordopjes zijn hier niet tegen bestand en veel slaap hebben we dus niet gehad ...

Enfin, op naar de volgende dag. Het begon redelijk goed, maar gaandeweg werd het weer slechter. We besluiten het middenpunt van de W over te slaan en blijken daar goed aan te doen, want later op de dag blijkt het harder te gaan regenen. Tegen dan hebben we gelukkig al beschutting gevonden in de volgende refugio. Iets minder groot en luxueus, maar wel gezellig. Het zit stampensvol en aan tafel gaat het er om het luidst aan toe. Blij dat we in ons bedje kunnen kruipen om 21h. Zo'n wandeldagen in de bergen kunnen echt vermoeiend zijn. Ondertussen begon er bij mij ook een verkoudheid door te breken, dus ik kon mijn slaap nu wel goed gebruiken. Deze keer gelukkig geen snurkers die mijn oordopjes konden verschalken.

Het plan was oorspronkelijk om vanuit die refugio een dagtocht te doen en er 2 maal te overnachten, maar omwille van het slechte weer hebben we dat laten varen en dachten we een dagje te relaxen. Dat ging echter niet door, want er was een probleem met onze boeking en we zouden de tweede nacht moeten verkassen naar de camping als we daar wilden blijven.

Bon, we besloten onze tocht dan maar met een dagje in te korten en al verder op pad te rekken naar de volgende refugio. Als bij wonder sloeg het weer ook ineens om en werd het een prachtige zonnige dag. Of zoals Johan Cruijff het pleegt te zeggen: 'Elk nadeel heb z'n voordeel'.

Op zo'n mooi weer waren we niet echt voorzien, met als gevolg een paar zongebrande gezichten. Maar wat een mooie dag, wat een prachtige bergen, wat een geweldige tocht. Patagonië is voor iemand die van de bergen en de natuur houdt echt de max.

In de laatste refugio voelden we ons direct thuis en konden we wat bijpraten met enkele toeristen die we eerder al waren tegengekomen. Iedereen legt ongeveer hetzelfde traject af, dus je komt regelmatig bekende gezichten tegen.

De laatste dag was het hopen op goed weer, want dan zouden we klimmen richting de Torres. De 3 bergpieken waar het park naar genoemd is. Weer geluk, want ook vandaag was een mooie dag. Een steile en vermoeiende klim, maar wat een uniek uitzicht. Ik denk dat de foto's voor zich spreken en zelfs dan kan je moeilijk vatten hoe mooi en uniek dit alles wel is. Ik ben blij dat ik dit kan meemaken.

Daarna richting dal en uitgang van het park. Nog een namiddag flink doorstappen en de tocht zit er op. Wat vliegt alles ongelofelijk snel voorbij eigenlijk.

Nog een kleine 3 weken en ik ben alweer thuis. Ik heb al geweldige dingen gezien, maar het moeilijkste is eigenlijk om voldoende tijd te kunnen nemen om er van te genieten.

Maar het is nog niet gedaan. Morgen de bus naar Calafate en op naar het volgende natuurwonder ... de Perito Moreno gletsjer!