Bij aankomst op de luchthaven van Puerto Iguazu wordt het al meteen duidelijk, dit wordt zweten. Het stadje ligt in het uiterste noorden van Argentinië aan de grens met Brazilië en Paraguay. Hier zitten we terug in de brousse en de koude van Patagonië is alweer vergeten.

In detaxi naar ons hotel heb ik precies de indruk dat we ergens in Afrika zitten. Broeierig warm, groene jungle rondom ons en de wegen stofferig en van die typische rode zandkleur, die je dus blijkbaar ook in Zuid Amerika vindt.

Het hotel dat we op voorhand hadden geselecteerd blijkt toch iets te duur te zijn en we belanden op het adres ernaast.

Ook daar is er een zwembad(je) en werkt de airco naar behoren, meer moet dat niet zijn. De volgende ochtend wil Katrien per se de eerste bus naar de watervallen nemen, terwijl Ken en ik toch eerst graag ontbijten en dus een half uurtje later vertrekken.

Bij aankomst in het park krijg ik een beetje een Eurodisney gevoel. Een treintje staat klaar om de toeristen doorheen het park te voeren, maar eigenlijk valt alles goed te bewandelen. We gaan direct naar de Garganta del Diabolo, de grootste en waarschijnlijk spectaculairste waterval van het hele park. Bij aankomst is het geraas oorverdovend en het opstuivende water zorgt al direct voor een (welkome) douche. Tegen beter in nemen we toch volop foto's. Later zal blijken dat mijn fotoapparaat niet echt waterdicht blijkt te zijn, maar die foto's heb ik alvast. Ondertussen kunnen we ook allerlei exotische dieren spotten, zoals een Toekan, wat neusbeertjes en verschillende hagedissen en prachtige vlinders.

Het volgende deel van het park heeft de naam 'Upper Trail' en voert je langs verschillende watervallen en je krijgt er bovendien een mooi algemeen beeld van het park.

Dit vond ik persoonlijk het mooiste stuk en aan het uiteinde van het pad word je gewoon stil van zoveel brute natuurkracht. Van vlakbij kan je het water in de diepte zien storten, echt prachtig mooi. Net daarvoor was natuurlijk het schermpje van mijn fototoestel uitgevallen en moet ik nu dus blind foto's nemen. De volgende dagen zal ik dit moeten blijven doen of vertrouwen in de kunsten van Ken en Katrien.

Als kers op de taart hebben we ook een tochtje geboekt met een zodiac die je vlak bij de watervallen brengt. We waren net wat opgedroogd van onze ontmoeting met de eerste waterval, maar nu valt er niets meer aan te doen. Iedereen krijgt de volle lading en het voelt net alsof je onder vuur wordt genomen met een gigantische brandslang. Het is echter dolle pret en een overenthoesiaste Braziliaan roept uit volle borst 'Gracias Argentina'!

Wanneer we een uurtje later terug bijna zijn opgedroogd begint het echter te regenen en besluiten we er een eind aan te breien, 3 keer nat worden op een dag is wel genoeg. We vinden het park echter zo mooi dat we besluiten de volgende dag terug te komen. Opnieuw gaat het richting Upper & Lower Trail en kunnen we opnieuw van deze natuurwonderen genieten.

Er zit wel een zekere consistentie in het weer, want opnieuw begint het in de namiddag te regenen en deze keer is het een serieuze tropische regenbui. Half verzopen kunnen we toch de bus bereiken en terugkeren naar het hostal.

Gisteren was onze laatste dag en besloten we eens lang uit te slapen en daarna een wandelingetje te maken naar het eigenlijke drielanden punt. Dit blijkt een locatie te zijn aan de rivier, waar je aan de overzijde een Braziliaanse en Paraguyaanse grenspost kan zien. Nothing special dus. Het is ook broeierig warm, dus de volgende activiteit is gewoon wat chillen in het zwembad en 's avonds nog eens een lekkere steak gaan eten onder het genot van een Argentijns wijntje.

Vandaag hebben Ken en ik een vlucht genomen naar Buenos Aires, terwijl Katrien voor een busrit van bijna 20h(!) heeft geopteerd.

Het blijkt hier ook te regenen, maar daarover later meer ...