Buenos Aires is passie
Mijn laatste dagen zijn geteld op dit prachtige continent. En gelukkig kan ik deze doorbrengen in Buenos Aires. Zelfs de zon is nu van de partij, dus kan ik volop de stad verkennen.
Gisteren hebben we ons weer aangesloten bij een gratis BA tour. Deze keer werden we langs een aantal oorlogsmonumenten geleid (de Malvinas, je weet wel) en gingen we ook een kijkje nemen in de chiquere buurten, waar het wemelt van de nose- en boob jobs. Verhoudingsgewijs is Buenos Aires de stad waar het meeste plastische chirurgie wordt uitgevoerd ter wereld. De porteños zijn blijkbaar bezeten door hun uiterlijk en als het dan ook nog goedkoop is ...
Nadien repten we ons naar een Tango show. Die stond eerst niet op het programma, maar van deze ingeving op het laatste moment heb ik allerminst spijt. Ik wist niet goed wat er van te verwachten, maar ik kan gerust zeggen dat ik aangenaam werd verrast. In een prachtige zaal (Voor de geïnteresseerden, www.piazzollatangoshow.com)werd er vlak voor ons (we hadden een tafeltje aan het podium) een show van topklasse opgevoerd.
Vandaag was een rustig dagje, alhoewel ik heel wat kilometers te voet heb afgelegd. nog een laatste kans om wat uithoekjes van deze prachtige stad te bezoeken. Van de haven tot de Jardin Botanica, langs de hippodroom en zo terug naar de hostal. En ondertussen heb ik ook nog een bezoekje gebracht aan de barber shop La Epoca. Ik had hierover gelezen in het vliegtuig. Dit is een barbierwaar je nog een scheerbeurt kan krijgen op de traditionele manier, temidden van een interieur dat je terugbrengt naar de jaren 30.
Een heel ritueel, maar Ignacio heeft dat prima gedaan en met een babyvelletje kon ik nadien opnieuw op weg.
Vanavond was er blijkbaar ook nog een betoging aan de gang voor werkzekerheid en tegen corruptie. Van onze gids hadden we enkele dagen geleden geleerd dat er over heel het jaar genomen ongeveer 2 tot 3 betogingen per dag worden georganiseerd in Buenos Aires. In de periode van de militaire dictatuur konden mensen hun mond niet open doen, en dat proberen ze nu blijkbaar te compenseren. Enkele maanden geleden werd erzelfs geprotesteerd tegen de Mexicaanse griep (grippa porcina) :-).
Soit, omwille van de betoging van vanavond zat heel het verkeer muurvast, en al die porteños maar toeteren en roepen.
Als afsluiter heb ik mezelf daarnet nog een laatste keer getrakteerd op een heerlijk steak diner met een flesje wijn. Ik denk dat ik goed ga slapen :-)
Morgen is het dus tijd om afscheid te nemen van dit prachtige continent. Wat er wordt beweerd in al die reisgidsen is waar, Zuid-Amerika is gemaakt om te reizen en laat een onvergetelijke indruk na. Die 3 maanden zijn voorbijgevlogen, maar ik zal nog lang kunnen nagenieten van alle herinneringen. Ik heb er van genoten en kan iedereen aanraden ooit hetzelfde te doen.
Bedankt om mijn reislog te lezen en tot binnenkort in België!
Regen en zon in Buenos Aires
Toen Ken en ik toekwamen in Buenos Aires zag het erweinig veelbelovend uit. We stonden nog in korte broek omwille van de hitte in Iguazu, maar hier was het hard aan het regenen.
En dan kon onze zoektocht naar een leuk hotelletje beginnen. Met de taxi werden we afgezet in de San Telmo barrio (wijk) waarover we hadden gelezen en die ons het leukst leek om enkele dagen te spenderen. Onze eerste keuze van hotel zat compleet vol, dat heb je met die adresjes in de Lonely Planet, elke toerist gaat er naartoe.
Uiteindelijk belandden we in de Garden House Hostal. Elke kamer is er ingericht door een andere kunstenaar. Ook hier was er aanvankelijk geen plaats, maar als we een keer of twee van kamer zouden wisselen, moest het wel lukken.
's Avonds gingen we dan op zoek naar wat ons werd aangeraden als het beste steak restaurant uit de stad, El Desnivel. Niet zozeer voor de inrichting, maar wel voor de Bife de Lomo. En ik geef toe, het was de beste steak die ik al ooit heb kunnen proeven. Dan nog een flesje rode wijn erbij en genieten maar.
Zaterdag kwamen we te weten dat je kon aansluiten bij een gratis stadsrondleiding die door een local werd gegeven. Een meisje met de naam Macarena (maar die mochten we van haar niet voluit zeggen :-)) stond ons op te wachten. Gedurende 2.5 uur leidde ze ons door een deel van de stad en gaf ze volop uitleg over de geschiedenis en uitte haar persoonlijke afkeer van de huidige politici en de corruptie. Ter hoogte van het presidentieel paleis (in het roze geschilderd !) kregen we dan ook een hele uitleg over de militaire dictatuur van eind jaren 70 wat er toe geleid heeft dat 30.000 Argentijnen zomaar zijn 'verdwenen'. Een toch wel heel triest hoofdstuk in de geschiedenis van dit prachtige land.
En natuurlijk werden er ook volop foto's genomen van de 'Obelisco' op de Av. 9 Julio. Die obelisk is zo'n beetje wat het atomium is voor België.
En datzelfde voetbal stond die avond op het programma. River Plate speelde thuis en dat was dus een goeie gelegenheid om een match bij te wonen. Boca Juniors en River Plate zijn hier de bekendste ploegen van de stad, maar dit jaar blijken ze echter niet zo schitterend te presteren. Maar de match van vanavond was tegen Estudiantes, die vorig jaar blijkbaar de Copa de Libertadores had gewonnen (de tegenhanger van onze Champions League), dus het was wel een mooie affiche.
Eerst werden we afgehaald met een busje en met in totaal een 9 toeristen werden we dan naar het stadion gereden. Het grootste van Argentinië met 65.000 plaatsen. Vanavond was er tussen de 30 en 40.000 man, dus welwat lege plekken. Maar eens de vaste spionkop binnen was begonnen ze hun liederen te zingen onder de begeleiding van trommels. Heel ritmisch allemaal, en dat bleven ze eigenlijk heel de match volhouden. Wanneer de supporters van de tegenpartij (die met veel minder waren) toch boven het geluid uitkwamen ging het nog luider om hen te overstemmen. En zelfs wanneer de tegenpartij scoorde bleven ze toch vrolijk verder zingen. Eerst hadden we wat spijt dat we centrale zitplaatsen hadden, maar in de tweede helft werd er in de spionkop wat gevochten, dus was ik maar blij dat we daar niet tussen zaten :-)
Het niveau van het spel was niet zo goed, maar de sfeer compenseerde veel. Met een achterstand van 0-1 voerde de thuisploeg de druk dan wat op tegen het einde van de wedstrijd. De supporters rond ons begonnen nu luider en luider hun team aan te moedigen en iedereen ging op de banken recht staan. Wanneer er tegen hun ploeg een fout werd gemaakt of wanneer ze het niet eens waren met de scheidsrechter was het 'burro' van hier en 'puta de madre' van ginder :-)
De tijd was om, maar er werden nog enkele minuten overgespeeld. Heel het stadion zong luid: Vamos, vamos River Plate! En in de 93ste minuut, een schot vanop rechts, de keeper kan er niet goed bij en een andere aanvaller schiet de bal in het dak van het doel. Heel dat stadion ontploft natuurlijk en mensen vallen elkaar in de armen. Niet normaal wat voetbal betekent voor die Argentijnen. Het was 'maar' een gelijkspel, maar het werd bezongen en gevierd als een overwinning. En ik was weer blij dat ik dat heb kunnen meemaken.
Gisteren was het vooral een regendagje. Door de buien heen zijn we toch op bezoek geweest bij Evita Duarte Peron, die begraven ligt op het indrukwekkende Cementerio de la Recoleta. Eigenlijk een heel bescheiden graf, zeker als je het vergelijkt met veleandere bombastische graftombes die je er kan aantreffen. Een vervelend detail is wel dat het op dat kerkhof stikt van de muggen, dus ik was blij dat ik er (half opgegeten) kon vertrekken.
Dan was voor Ken de tijd gekomen om afscheid te nemen. Hij heeft een maand meegereisd, maar aan alle mooie liedjes komt een eind. Hij kon zich vandaag alvast acclimatiseren aan de regen in België :-).
In de namiddag ben ik dan nog wat gaan rondstruinen op de bekende vlooienmarkt in de San Telmo wijk. Veel antiek en allerlei prularia, maar wel gezellig en ideaal om wat souveniertjes op de kop te tikken.
Ondertussen hadden we in het hostal enkele mensen leren kennen uit Engeland, Nieuw-Zeeland en Zweden en met een groepje zijn we dan het weekend gaan afsluiten in de Puerta Roja, een gezellige bar vlakbij het hostal.
Vandaag schijnt de zon opnieuw en kan ik verder op ontdekkingstocht ...
Overweldigende natuurpracht in Puerto Iguazu
Bij aankomst op de luchthaven van Puerto Iguazu wordt het al meteen duidelijk, dit wordt zweten. Het stadje ligt in het uiterste noorden van Argentinië aan de grens met Brazilië en Paraguay. Hier zitten we terug in de brousse en de koude van Patagonië is alweer vergeten.
In detaxi naar ons hotel heb ik precies de indruk dat we ergens in Afrika zitten. Broeierig warm, groene jungle rondom ons en de wegen stofferig en van die typische rode zandkleur, die je dus blijkbaar ook in Zuid Amerika vindt.
Het hotel dat we op voorhand hadden geselecteerd blijkt toch iets te duur te zijn en we belanden op het adres ernaast.
Ook daar is er een zwembad(je) en werkt de airco naar behoren, meer moet dat niet zijn. De volgende ochtend wil Katrien per se de eerste bus naar de watervallen nemen, terwijl Ken en ik toch eerst graag ontbijten en dus een half uurtje later vertrekken.
Bij aankomst in het park krijg ik een beetje een Eurodisney gevoel. Een treintje staat klaar om de toeristen doorheen het park te voeren, maar eigenlijk valt alles goed te bewandelen. We gaan direct naar de Garganta del Diabolo, de grootste en waarschijnlijk spectaculairste waterval van het hele park. Bij aankomst is het geraas oorverdovend en het opstuivende water zorgt al direct voor een (welkome) douche. Tegen beter in nemen we toch volop foto's. Later zal blijken dat mijn fotoapparaat niet echt waterdicht blijkt te zijn, maar die foto's heb ik alvast. Ondertussen kunnen we ook allerlei exotische dieren spotten, zoals een Toekan, wat neusbeertjes en verschillende hagedissen en prachtige vlinders.
Het volgende deel van het park heeft de naam 'Upper Trail' en voert je langs verschillende watervallen en je krijgt er bovendien een mooi algemeen beeld van het park.
Dit vond ik persoonlijk het mooiste stuk en aan het uiteinde van het pad word je gewoon stil van zoveel brute natuurkracht. Van vlakbij kan je het water in de diepte zien storten, echt prachtig mooi. Net daarvoor was natuurlijk het schermpje van mijn fototoestel uitgevallen en moet ik nu dus blind foto's nemen. De volgende dagen zal ik dit moeten blijven doen of vertrouwen in de kunsten van Ken en Katrien.
Als kers op de taart hebben we ook een tochtje geboekt met een zodiac die je vlak bij de watervallen brengt. We waren net wat opgedroogd van onze ontmoeting met de eerste waterval, maar nu valt er niets meer aan te doen. Iedereen krijgt de volle lading en het voelt net alsof je onder vuur wordt genomen met een gigantische brandslang. Het is echter dolle pret en een overenthoesiaste Braziliaan roept uit volle borst 'Gracias Argentina'!
Wanneer we een uurtje later terug bijna zijn opgedroogd begint het echter te regenen en besluiten we er een eind aan te breien, 3 keer nat worden op een dag is wel genoeg. We vinden het park echter zo mooi dat we besluiten de volgende dag terug te komen. Opnieuw gaat het richting Upper & Lower Trail en kunnen we opnieuw van deze natuurwonderen genieten.
Er zit wel een zekere consistentie in het weer, want opnieuw begint het in de namiddag te regenen en deze keer is het een serieuze tropische regenbui. Half verzopen kunnen we toch de bus bereiken en terugkeren naar het hostal.
Gisteren was onze laatste dag en besloten we eens lang uit te slapen en daarna een wandelingetje te maken naar het eigenlijke drielanden punt. Dit blijkt een locatie te zijn aan de rivier, waar je aan de overzijde een Braziliaanse en Paraguyaanse grenspost kan zien. Nothing special dus. Het is ook broeierig warm, dus de volgende activiteit is gewoon wat chillen in het zwembad en 's avonds nog eens een lekkere steak gaan eten onder het genot van een Argentijns wijntje.
Vandaag hebben Ken en ik een vlucht genomen naar Buenos Aires, terwijl Katrien voor een busrit van bijna 20h(!) heeft geopteerd.
Het blijkt hier ook te regenen, maar daarover later meer ...
Beestjes kijken in Puerto Madryn en Trelew
Vanuit El Calafate naar Trelew reizen betekent ook dat we het koude weer achter ons hebben gelaten. Vanaf de luchthaven in Trelew rijden we 's avonds laat nog naar Puerto Madryn, want daar zullen we de komende dagen het plaatselijke wildlife gaan bewonderen. In het busje begint een jonge gast direct pogingen te ondernemen om ons al een tour aan de hand te doen voor de volgende dag. Ondertussen is het voorbij middernacht, dus erg veel zin om de volgende dag al op een tour te vertrekken om 7uur 's morgens hebben we niet en we besluiten een rustdagje in te lassen.
Het weer in Puerto Madryn blijkt verrassend goed mee te vallen. De zon schijnt volop en we kunnen een leuk wandelingetje ondernemen langs de oceaan. Rond de middag nog wat zalm en seafood binnenspelen en we kunnen er weer tegen. De eigenares van het hotel is ook een gewiekste verkoopster en zij slaagt er wel in om ons twee tours te verkopen. Eerst naar de walvissen, zeeleeuwen en -olifanten en de dag erop naar de dolfijnen en pinguins.
Het was ook mogelijk om zelf een auto te huren, maar in prijs verschilt dat niet veel en dan moet je bovendoen ook eerst nog alles uitzoeken. Vanaf nu zijn we echte toeristen en laten we ons gewillig rondrijden :-)
De volgende dag gaat het dus richting Peninsula Valdes, een schiereiland dat tjokvol zit met allerlei soorten dieren. Guanaco's (lama's), gordeldieren, een soort konijn (maar dan groter uitgevallen) een soort struisvogel (maar eigenlijk is het er geen), muizen zonder staart, woestijnvossen, etc ...
Aan de rand van de oceaan vind je dan de pinguins, zeeleeuwen en -olifanten en in dezee wemelt het van de walvissen. Orca's zijn er ook, maar daar zijn er maar een goeie 30 van en die hebben we(spijtig genoeg) niet kunnen spotten.
Omde walvissen te zienzijn we met een boot in zee gevaren en dat was echt een prachtig schouwspel. Vanop een afstand kan je ze eerstwater zien blazen en zwaaien met hun vinnen. Af en toe springt er zelfs een uit het water. Die beesten zijn ongeveer 15m lang, dus da's geweldig om te zien. Wij er dus naartoe met de boot en dan kan je ze van vlakbij zien.Toch moeilijk om foto's te maken, maar als er eentje vlak langs en onder de boot zwemt is het echt genieten.
De walvissen waren eigenlijk het hoogtepunt van de dag. Daarna hebben we nog redelijk lang in het busje moeten zitten om wat pinguins en zeeleeuwen te zien, maar da's natuurlijk iets minder spectaculair als oog in oog te staan met een walvis.
Ondertussen hoopten we wel dat er een orca zou verschijnen om een aanval te lanceren op een (onschuldige) zeeleeuw, maar dat gebeuren is nog maar door weinig mensen gezien.
Al bij al een hele leuke en vermoeiende dag, zoals welvaker dit verlof.
De volgende dag weer van hetzelfde, maar nu eerst met een groot uitgevallen zodiac op zoek naar dolfijnen. Ook nu is het schitterend weer en na enkele minuten wordt onze boot geflankeerd door tientallen zwart witte dolfijnen. Iets kleiner dan de grijze soort die wij kennen, maar deze dieren komen enkel in Zuid-Amerika voor. Heel speelse dieren, en dus ook heel moeilijk om te fotograferen. Als er een andere boot met toeristen komt langsvaren blijkt dat het menselijke ras ook wel de moeite waard is om te bekijken. Telkens er een dolfijn langskomt is het precies of er 30 paparazzi een foto van Paris Hilton willen nemen :-)
In de namiddag gaan we dan verder een bezoek brengen aan een van de grootste pinguinkolonies ter wereld. In het gebied waar we rustig mogen doorwandelen leven er in totaal ongeveer 180.000 van deze waggelende schepsels. Het is juist broedtijd geweest en zelfs dan mogen we onbekommerd tussen deze dieren lopen met hun kleintjes. Als we zien dat een pinguin ons pad wil kruisen wordt er wel gevraagd om halt te houden, wat een grappig gezicht oplevert.
Ook weer heel mooi allemaal om mee te maken. Patagonië is echt een prachtig deel van de wereld en zeer de moeite om te bezoeken.
Na de tour worden we gedropt in Trelew, waar we een laatste nacht zullen slapen vooraleer verder te reizen naar het noorden van Argentinië. Trelew is niet echt op toeristen voorzien, want voor 20h moet je niet eens proberen om een restaurant te vinden dat open is. Bon, uiteindelijk belanden we in een Irish Pub en kunnen we toch wat tapas eten.
De volgende dag terug het vliegtuig op met als bestemming Iguazu.
Bergen, gletsjers, sneeuw en wind.
Eindelijk ... Patagonië
Hier had ik al lang naar uitgekeken, Patagonië. De verwachtingen waren hoog gespannen en dan zeker voor wat betreft de trekking die we zouden doen in het nationale park 'Torres del Paine'. Vanuit Pucon moesten we eerst met de bus naar Puerto Montt om daar een vliegtuig te nemen naar het uiterste zuiden.
Over Puerto Montt kunnen we kort zijn, daar valt niet veel te beleven. We hadden gehoopt om er te kunnen afspreken met Jaime, een Chileen die jarenlang in België heeft gewoond en goed bevriend is met mijn nicht en haar gezin. Hij is enkele maanden geleden terug naar Chili verhuisd, maar moest jammer genoeg net nu enkele dagen in Santiago zijn. Ik heb hem wel gebeld en hij drukte ons op het hart om toch maar voorzichtig te zijn in Puerto Montt. Het blijkt immers een plek te zijn met veel werkloosheid en heeft mede daardoor de hoogste misdaadcijfers in heel Chili. Slik, dan maar snel het vliegtuig op naar Punta Arenas. Daar enkele uurtjes wachten op de bus en dan onmiddellijk door naar Puerto Natales. Dat stadje is immers de uitvalsbasis voor iedereen die het nationale park wil bezoeken. Je kan er je tocht uitstippelen en al het nodige materiaal huren. Aangezien we nog aan het begin van het toeristisch seizoen zijn, was het nog niet superdruk, dus konden we onze overnachtingen in het park reserveren en de volgende dag al vertrekken. Je kan kiezen uit campings of refugios, die iets duurder zijn, maar achteraf bekeken maakten we met de refugiosde goeie keuze, want het verschil in comfort is die extra dollars echt wel waard.
In Puerto Natales was het ondertussen beginnen sneeuwen, dus we waren op het ergste voorbereid. Nog snel even een regenbroek gaan huren en nu was ik volledig waterproof :-).
De volgende dag eerst met een bus 2 uur onderweg naar de aanlegsteiger van de catamaran die ons een half uurtje later aan de start bracht van de tocht. Je moet er wat voor over hebben om er te geraken, maar dat zou allemaal dubbel en dik de moeite blijken.
De meeste hikers opteren om de 'W' te doen, een trekking van 4 of 5 dagen in de vorm van een W. Wij dus ook, en we hadden een planning gemaakt van 5 dagen.
De eerste dag arriveerden we dus rond de middag in de eerste refugio, waar we wat spullen konden droppen en zo in de namiddag wat lichter konden verder trekken. De refugio bleek overigens een luxueus ding te zijn, dus dat was dik in orde. Een namiddagje de tijd dus om richting de Grey gletsjer te trekken. Dat zou doorstappen worden, want op de kaart stond vermeld dat het een tocht zou worden van 3,5 uur ... en we moesten daarna nog terug naar de refugio. Het weer was redelijk, wat bewolkt met af en toe een flauw zonnetje en veel wind.
Er is daar practisch geen vlak stuk, dus altijd op en neer tussen de bergen en riviertjes. Een prachtig gebied met fantastische uitzichten. Na 2 uur hadden we al een prachtig uitzicht op de gletsjer ... echt kicken, zo mooi.
En wat blijkt als we 's avonds onze kamer betreden? Jawel, the British ladies worden onze room mates. En inderdaad, een van die exemplaren blijkt een verschrikkelijk luide snurker te zijn. Zelfs mijn oordopjes zijn hier niet tegen bestand en veel slaap hebben we dus niet gehad ...
Enfin, op naar de volgende dag. Het begon redelijk goed, maar gaandeweg werd het weer slechter. We besluiten het middenpunt van de W over te slaan en blijken daar goed aan te doen, want later op de dag blijkt het harder te gaan regenen. Tegen dan hebben we gelukkig al beschutting gevonden in de volgende refugio. Iets minder groot en luxueus, maar wel gezellig. Het zit stampensvol en aan tafel gaat het er om het luidst aan toe. Blij dat we in ons bedje kunnen kruipen om 21h. Zo'n wandeldagen in de bergen kunnen echt vermoeiend zijn. Ondertussen begon er bij mij ook een verkoudheid door te breken, dus ik kon mijn slaap nu wel goed gebruiken. Deze keer gelukkig geen snurkers die mijn oordopjes konden verschalken.
Het plan was oorspronkelijk om vanuit die refugio een dagtocht te doen en er 2 maal te overnachten, maar omwille van het slechte weer hebben we dat laten varen en dachten we een dagje te relaxen. Dat ging echter niet door, want er was een probleem met onze boeking en we zouden de tweede nacht moeten verkassen naar de camping als we daar wilden blijven.
Bon, we besloten onze tocht dan maar met een dagje in te korten en al verder op pad te rekken naar de volgende refugio. Als bij wonder sloeg het weer ook ineens om en werd het een prachtige zonnige dag. Of zoals Johan Cruijff het pleegt te zeggen: 'Elk nadeel heb z'n voordeel'.
Op zo'n mooi weer waren we niet echt voorzien, met als gevolg een paar zongebrande gezichten. Maar wat een mooie dag, wat een prachtige bergen, wat een geweldige tocht. Patagonië is voor iemand die van de bergen en de natuur houdt echt de max.
In de laatste refugio voelden we ons direct thuis en konden we wat bijpraten met enkele toeristen die we eerder al waren tegengekomen. Iedereen legt ongeveer hetzelfde traject af, dus je komt regelmatig bekende gezichten tegen.
De laatste dag was het hopen op goed weer, want dan zouden we klimmen richting de Torres. De 3 bergpieken waar het park naar genoemd is. Weer geluk, want ook vandaag was een mooie dag. Een steile en vermoeiende klim, maar wat een uniek uitzicht. Ik denk dat de foto's voor zich spreken en zelfs dan kan je moeilijk vatten hoe mooi en uniek dit alles wel is. Ik ben blij dat ik dit kan meemaken.
Daarna richting dal en uitgang van het park. Nog een namiddag flink doorstappen en de tocht zit er op. Wat vliegt alles ongelofelijk snel voorbij eigenlijk.
Nog een kleine 3 weken en ik ben alweer thuis. Ik heb al geweldige dingen gezien, maar het moeilijkste is eigenlijk om voldoende tijd te kunnen nemen om er van te genieten.
Maar het is nog niet gedaan. Morgen de bus naar Calafate en op naar het volgende natuurwonder ... de Perito Moreno gletsjer!
Pucon ... effe afkicken van de warmte
Na een redelijk comfortabele nachtrit met de bus kwamen we aan in Pucon, een dorp gelegen aan het Villaricca meer en omgevendoor groene valleien. Een heel mooi bergdorpje, maar het warme weer hebben we jammer genoeg moeten achterlaten in Santiago. Het neigt hier soms naar het vriespunt en ons oorspronkelijk doel, het beklimmen van de Villarrica vulkaan hebben we maar laten varen, want die ligt nu toch in de mist daarboven.
In hostal Victorhebben we een knus onderkomen gevonden, alhoewel de kachel hier wel overuren moet maken en we 's nachts een dekentje extra goed kunnen gebruiken.
Na onze aankomst gisteren was de beslissing om een bezoekje te brengen aan enkele hotsprings in de buurt al snel gemaakt. Met een busje volgepropt met toeristen waren we na een uurtje ter plaatse en konden we gedurende ongeveer 3 uur zalig relaxen in enkele kleinepoeltjes met heerlijk warm water. Alleen als we er even uit moesten om naar het volgende poeltje te rennen was het weer even bibberen. Ondertussen was het ook beginnen regenen en dat heeft het eigenlijk de hele avond gedaan. 's Avonds was het dus snel even de straat oversteken naar het eerste beste restaurant om vooral niet te veel kou te krijgen :-)
Vanmorgen hebben we zelf voor ons ontbijt gezorgd met spek en eieren die we gisteren in de lokale supermercado hadden gekocht. Een stevige basis voor onze wandeltochtvan deze namiddagin een nabij gelegen nationaal park. Vannacht had het daar blijkbaar gesneeuwd, wat het uitzicht van de bergen wel extra mooi maakte.
Bij het terugkeren zat het busje propvol, maar toch zijn er tijdens de terugrit nog enkele Chilenen bijgepropt die langs de kant van de weg stonden te wachten. Op een gegeven moment dacht ik dat de chauffeur bezig wasmet een Guiness record poging,maar uiteindelijk zijn we toch veilig en wel terug in Pucon aangekomen. Ken had het prima idee om zelf een spaghetti in elkaar te flansen in het keukentje van de hostal en daar hebben we nu net onder het genot van een goed flesje wijn van gegeten. Straks nog de rugzak opnieuw inpakken en dan morgen om 8h de bus naar Puerto Montt. Een havenstadje dat de poort vormt tot Patagonië en waar we een dag later het vliegtuig zullen nemen naar Punta Arenas, helemaal in het zuiden van dit prachtige continent.
Tussen Uspallata en Santiago
De tocht met de bus naar Uspallata deed al het beste vermoeden, want de valleien waar we door reden waren weer van een uitzonderlijke schoonheid. Azuurblauwe meren temidden van prachtige bergen. De streek rond Uspallata is ook de plaats waar de film 'Seven Years in Tibet' is opgenomen met Brad Pitt (voor de liefhebbers). Het dorp zelf lag er nogal stilletjes bij en op onze zoektocht naar een goed en betaalbaar hotelletje hadden we niet veel keus, want op bepaalde adresjes werd er zelfs niet open gedaan. Het werd hostal Montañes, wat vlak in het centrum lag.
We hadden nog enkele uurtjes te spenderen en gingen nog wat wandelen naar de heuvels in de buurt. Wel redelijk veel wind daarboven, maar het uitzicht op het dorp midden im de vallei was prachtig. 's Avonds dan nog lekker gaan eten in het restaurant vlak naast de deur waar de kok van dienst zich vlak voor ons in het zweet werkte om onze steaks op de parilla juist goed te krijgen.
De volgende dag gingen Caroline en ik paardrijden, terwijl Katrien er voor koos om eens lang uit te slapen. Alhoewel het misschien meer te maken had met haar traumatische ervaringen van het paardijden in Sucre :-). Dat was echt nergens voor nodig geweest, want het uitzicht in de heuvels was geweldig, maar de paarden deden het kalm aan.
In de namiddag gingen we dan met een busje en een (Spaanstalige) gids richting Alta Montañes, het hooggebergte, naar de grens met Chili.
Hoe hoger we gingen met het busje, hoe kouder het werd, maar ook hoe mooier en imposanter de bergen. Onze gids was echt een gepassioneerd verteller en overduidelijk heel trots op zijn streek, maar ik moest me echt goed concentreren om al dat Spaans te verwerken.
We bereikten zelfs de sneeuwgrens en daar was het berekoud en waaide er een sterke wind.
Terug in het dal, was het gelukkig terug een stuk warmer, maar het echt warme weer was er niet meer bij.
De volgende dag hadden we een ticket gekocht naar Santiago en moesten we dus weer richting bergen om via de Andes naar Chili te reizen. Aan de grens was er weer het gebruikelijke palaver en moesten we als schaapjes met onze rugzak in de rij gaan staan en plechtig beloven dat we geen fruit of groenten het land probeerden in te smokkelen. Ondertussen ging onze chauffeur met een bekertje rond om wat drinkgeld te verzamelen voor die brave douanebeamten. In mijn ogen komt dat overeen met je reinste corruptie, maar dat zal hier ongetwijfeld wel anders worden uitgelegd :-)
Daarna afdalen via tientallen haarspeldbochten, maarhet landschapin Chili was zo mogelijk nog mooier. Een prachtige bergrivier in een groene vallei die overging in een uitgestrekte vlakte met daarin grote verzorgde wijngaarden onder een blauwe hemel.
In Santiago kwamen we echter weer in een grootstad terecht. Aan de bushalte aangekomen werden we al direct aangesproken door verschillende taxichauffeurs. De meest betrouwbaar uitziende lieten we ons dan naar een centraal gelegen hostal voeren. Ondertussen had hij al wel geïnformeerd of ik getrouwd was met Caroline, want het blijft natuurlijk wel een latino :-)
De hostal was proper en gezellig en een ideale uitvalsbasis voor een verkenningstocht richting het centrum. Via een rommelmarktje kwamen we op een plek waar we een lange trap konden beklimmen om een prachtig uitzicht op de stad te krijgen. Weer tijd voor wat fotootjes dus.
Ook hier was natuurlijk weer een Plaza de Armas waar verschillende locals zaten te schaken, wat hier blijkbaar een populair tijdverdrijf is.
Terug in de hostal konden we mee aanschuiven aan tafel voor een pasta party, een wijntje en wat Pisco Sour (niet echt mijn ding).
Woensdag was een belangrijk dagje. We waren in blijde afwachting van Ken die ons zou vervoegen, maar jammer genoeg trok Caroline weer naar België. Een weekje was echt wel te kort ...
Met een uurtje vertraging was Ken op de afspraak en konden we al direct onze bustickets richting Pucon regelen. Ocharme, hij was nog maar net aangekomen.
's Avonds bracht ik Caroline naar de luchthaven en was het (weer)tijd om afscheid te nemen. Pfff, ik ben hier echt niet goed in. Tot over 4 weken schattie ...
Daarna nog wat eten en de bus op voor een tripje van 12h richting het zuiden!