Mendoza ... ciudad de vino

Mendoza was de plek waar ik mijn dikke schat zou weerzien. Ik moest eerst nog wel twee vluchten nemen vanuit Salta, maar na 7 weken zouden we elkaar weerzien. Stipt op tijd komen we allebei ongeveer gelijktijdig aan op de kleine luchthaven en al snel zie ik een warm aangekleed meisje met een grote koffer zoekend rondkijken. Mijn hart was al een tijdje sneller aan het slaan, maar nu gaat het full speed. Wat geweldig om terug bij Caroline te zijn.

Na al die emoties (niet geschikt voor gevoelige lezers) nemen we een taxi naar het centrum van Mendoza. Wat is het hier verschrikkelijk warm! Even later kunnen we inchecken in ons hotelletje en nog een hapje gaan eten. We zijn allebei moe en eten dus naar Argentijnse normen om 18h al ontzettend vroeg. Een eenvoudige Lomito Completo (steak sandwich) waar we eigenlijk een complete voetbalploeg mee te eten hadden kunnen geven. De volgende dag was eigenlijk een recupereerdagje voor Caroline, want ze heeft er tenslotte een hele dag reizen opzitten. Eerst gaan we wat info verzamelen in het plaatselijk toeristisch bureau. En net als we dat gaan doen, komen we Katrien tegen die ervoor had gekozen om de reis tussen Salta en Mendoza met de bus af te leggen. Na 20h reizen heeft ze dan toch besloten om ook in ons hotel te verblijven. In de namiddag trekken we gezamenlijk naar een of ander park dat door een of andere Fransman is ontworpen (ik had gids moeten worden, ik weet het). Het is ondertussen super warm geworden en in het park proberen we wat schaduw op te zoeken om wat af te koelen. Hoe is het weer trouwens in België?

Daarna gaat het weer naar een lekker steak restaurant, voor een dikke steak en een lekker wijntje. Als we aan tafel zitten krijg ik ineens een microfoon onder mijn neus geduwd. Blijkbaar een lokaal tv ploegje dat wat toeristen interviewt en hen vraagt naar hun indrukken over Mendoza. In mijn beste Spaans krijg ik min of meer gezegd dat ik het hier wel leuk vind en dat vooral het eten en de wijn een aanrader zijn. Ook Caroline en Katrien moeten eraan geloven en als afsluiter moeten we gezamenlijk zeggen : Vengan a Mendoza !

De toeristen zullen nu waarschijnlijk in groten getale toestromen

.

De volgende dag gaan we er volledig voor. Fietsen en wijnproeven, een ideale combinatie, ook al kan het wel gevaarlijk worden met dit warme weer.

We trekken erop uit met de bus naar Maipu, een dorp in de buurt van Mendoza waar je op enkele kilometers afstand de ene bodega na de andere aantreft. Na een goeie 25km fietsen hebben we een bezoek gebracht aan 3 bodegas en een chocolaterie en hebben we 5 wijntjes kunnen proeven. De Malbec in bodega Di Tomasso was mijn persoonlijke favoriet. Daarna met het openbaar vervoer terug naar de stad en in de avond hebben we het dan maar wijselijk bij wat frisdrank gehouden.

Ondertussen hebben we het wel gezien in Mendoza en besluiten we te verkassen richting Uspallata, een bergdorp op een afstand van 2u rijden.

Salta in een notedop

We zaten dus in Salta en onze eerste verblijfplaats was niet echt een meevaller. Toen we ontwaakten bleek ook het goede weer ineens verdwenen te zijn. In vergelijking met de vorige warme dagen was het nu kil en bewolkt. Wij dus op zoek naar een nieuwe slaapplaats. Uiteindelijk belandden we in het andere 'La Linda' hostal. Ietsje dichter tegen het centrum, ietsje duurder, maar ook een stuk properder en gezelliger. De rest van de dag werd besteed aan het verkennen van het centrum, wat kleine inkopen en voor mij een bezoekje aan de kapper. Als er iets is wat ze hier genoeg hebben dan zijn het wel kapperszaken. Een half uurtje later was het al gefikst en voor nog geen 4 euro had ik weer een fris zomerkopje.

De volgende dag hadden we een tour vastgelegd richting Cafayate. De weg ernaartoe was de grootste attractie, want de naam van de tour was de 'Quebrada de las Conchas' (de kloof van de schelpen). Ettelijke miljoenen jaren geleden moet dit hier geheel onder water hebben gestaan en nu blijft er nog een landschap over zoals je dat wel kent van de Grand Canyon in de VS, met als restant nog de schelpen van toen.

Af en toe houdt ons busje halt op stopplaatsen met ronkende namen zoals 'Gargante del Diablo' (de keel van de duivel) of 'Amfiteatro', waar we ons fotoapparaat weer kunnen bovenhalen. Her en der zijn er ook rotsformaties waarin je een bepaalde vorm kan herkennen zoals een kikker, een bisschop en zelfs de hals van Liz Taylor (ze hebben hier een zeer levendige verbeelding). Ondertussen mocht ik ook kennismaken met het drinken van Mate. Onze gids had wat bij en liet hier enkele mensen van drinken. Da's hier in Argentinië een wijd verbreid gebruik en het komt erop neer dat je wat kruiden (iets minder straf als coca)in een houten potje doet, daar heet water op giet en dan met een metalen pijpje dat spul opdrinkt en doorgeeft aan vrienden. Ik was vereerd dat ik mocht meedrinken, maar het smaakte eigenlijk redelijk bitter.

Na 3u arriveren we in Cafayate waar we lunchen en wat kunnen rondslenteren in het centrum. Nadien nog een bezoekje aan de bodega Nanni met natuurlijk ook een proeverij van enkele van hun wijntjes. Voor de kenners, dit is de streek van de Torontes druif waar ze hier vooral witte wijnen van maken. Naar mijn smaak nogal zoet en het kan nog enkele jaartjes gebruiken (alsof ik er iets van ken :-)).

Mede door de hitte (het goeie weer was weer terug) en de wijn lag iedereen nadien in de bus redelijk uitgeteld en waren we blij toen weweer in Salta waren.

De volgende dag zou Henriette ons verlaten en haar eigen weg verder zetten richting Iguazu. Katrien en ik gaan even mee naar de busterminal om een ticket te kopen en ook nog een tochtje te maken met de Teleferico naar de top van de San Bernardo berg die over de stad uitkijkt. In de busterminal zie ik tientallen ijzeren kastjes de voor de zitplaatsen van de wachtende reizigers zijn geïnstalleerd. Dit blijken tv toestellen te zijn waar je met enkele geldstukken de wachttijd wat aangenamer kan doorbrengen. Waarschijnlijk heel populair op het moment dat er een belangrijke voetbalmatch wordt gespeeld, maar dan moet sowieso alles wijken. Dat zie je bijvoorbeeld ook aan de autos. Een Volkswagen Polo bestaat hier niet, da's een Volkswagen Gol :-).

We nemen afscheid van Henriette die na een goeie 2 weken met ons te hebben opgetrokken terug haar eigen weg verderzet. Que tu viajas bien chica!

De volgende dag was voor mij redelijk relax.Terwijl Katrien nog een tour heeft geboekt en weer wat uurtjes in een busje zal doorbrengen spendeer ik mijn tijdaan een wandelingetje in het park en lees ik wat in mijn Lonely Planet over de geschiedenis van Argentinië.Ik breng ookeen toevallig bezoekje aan een soort van overdekte markt. Je ziet er de gebruikelijke drukte enallerlei stalletjes die hun koopwaar aanprijzen. Een Argentijn die mekruist zegt in het voorbijgaan 'Be careful', dus ik hou mijn portefeuille en camera goed bij me, temeer daar ik blijkbaar de enige toerist ben die hier rondloopt. Na de lunch (lomito = steak sandwich, mmm) ga ik dan nog naar een nabijgelegen fitnesscentrum voor een massage. Op voorhand had ik geen idee aan wat ik mij kon verwachten, maar de masseuse van dienst vloog er direct in en ieder spiertje van mijn lichaam werd hardhandig te grazen genomen. Jawadde, dat was nog eens een stevige sportmassage ! Half relaxed en half geradbraakt kon ik een klein uurtje later al strompelend mijn weg verder zetten. Tijd voor een ijsje om terug op mijn positieven te komen. En dan 's avonds natuurlijk mijn zoveelste steak en Salta Negra (een plaatselijk donker biertje). Naar het schijnt is de koeienpopulatie hier tijdens mijn verblijf drastisch gedaald :-).

De laatste dag in Salta was ook de warmste en net dan had ik een MTB tochtje gepland. We waren met 4 en als bij toeval waren het 3 Vlamingen en 1 Nederlander, iets makkelijker converseren dus. Door 2 lekke banden liepen we wat vertraging op, maar de tocht in de vallei temidden van de bergen rond Salta was de moeite. Redelijk vlak, dat wel, maar met deze temperaturen vond ik dat helemaal niet erg. Onze gids Francisco is een jonge gast en ook de eigenaar van het eenmansbedrijfje en deed in zijn beste Engels moeite om ons over de streek en zijn stad te vertellen. Sympathieke kerel en een hele leuke namiddag in de mooie natuur.

In een volgend verhaal staat Mendoza op de agenda!

Van maanvalleien en busritten

San Pedro viel eigenlijk heel goed mee. Een lekker relaxed dorpje in wild west stijl met enkele heel gezellige restaurantjes. De enkele dagen die we er hebben verbleven hebben we genoten van het ronduit schitterende weer en het lekkere eten. Bolivië is al bijna vergeten :-)

Onze enige inspannende activiteit was een fietstocht naar de Valle de la Luna. De fietsen waren redelijk in orde, maar de voornaamste hindernissen waren de warmte, de droge lucht en het toch wel lastige parcours met veel stijgen en dalen. Onderweg even stoppen aan de ingang van het natuurpark om de toegang te betalen en met behulp van een rudimentair kaartje konden we verder. In het begin veel zand en stenen, maar gaandeweg werd het landschap werkelijk adembenemend (of waren het toch die beklimmingen in de ijle lucht die ons parten speelden?).

De vallei heeft zijn naam niet gestolen en lijkt inderdaad inderdaad soms op het kale dorre landschap van ginder boven. Rotspartijen en woestijnachtige zandvlaktes wisselen elkaar af in bruine en rode kleurenschakkeringen die niet zouden misstaan in de brochure van de Levis. Weer volop gelegenheid dus om enkele mooie foto's te nemen.

Op de terugweg zijn we dan gestopt op een plek die gekendis voor zijn mooie zonsondergangen. Fietsen op slot en nog een kleine beklimming te voet. Blijkbaar hadden enkele tientallen andere toeristen vandaag hetzelfde idee (weliswaar softies die met een busje werden aangevoerd), maar dat maakte het uitzicht er niet minder mooi op. Dit zijn zo van die momenten die je slechts gedeeltelijk op foto kan vastleggen. Op het puntje van een rotskam met een 360 graden uitzicht op de omgeving en terwijl genieten van de ondergaande zon die de lucht eerst geel en daarna rood/blauw doet kleuren. Echt heel mooi en rustgevend.

Daarna terug de fiets op om met een hoofdlampje de weg terug te zoeken naar San Pedro inhet donker. Gelukkig gaat die weg terug hoofdzakelijk bergaf, maar de afstand valt in het duister toch vies tegen. Na even flink doortrappen zijn we toch rond 21h terug in het dorp, kunnen we de fietsen terug inleveren en nog lekker nagenieten in een restaurantje. Een vermoeiende maar zeer geslaagde dag.

Na nog een dagje chillen in Chili vertrokken we vrijdag dan voor een busrit van 10h richting Argentinië. Een tijdje later stonden we al aan de grens, maar daar ging het om een of andere redenzeer traag en hebben we uiteindelijk ongeveer 2,5 uurverloren.

De busrit op zich was wel redelijk comfy (wat een verschil met de bussen in Peru en Bolivië), maar na 12h waren we wel tevreden om eindelijk in Salta te zijn. We werden al snel overrompeld door enkele werknemers van hostals die ons trachtten te overhalen om bij hen te overnachten. Allemaal met aantrekkelijke brochures en prijzen en bovendien spreken ze hier precies wel een woordje Engels. De taxi ernaar toe zou ook gratis zijn, dus we begaven ons op pad naar het eerste adres. Zoals zo vaak kwam de werkelijkheid niet echt overeenmet wat er werd beloofd. Op naar het volgende adres dus, maar daar was het zo mogelijk nog erger. Ronduit vuile kamers en beddengoed dat er allesbehalve fris uitzag. Katrien kreeg het onderhand op haar heupen, omdat ze door dat rondstappen bijna onder haar rugzak bezweek, en wou enkel nog een bed, het maakte niet uit waar.

Uiteindelijk legden we ons neer bij de situatie en verzeilden we in 'La Linda'. Ook niet bepaald een droom van een hostal, maar voor 1 nachtje moesten we dan maar doorbijten. Bovendien bleek dat, eens we in ons bed lagen, dat het er vergeven was van de muggen. Omdat we echter zo vermoeid waren, vielen we toch in slaap.

Binnenkort beter nieuws :-)

Salar de Uyuni (en omstreken)

Onze tour zal gebeuren met een Toyota Landcruiser en dit zijn de passagiers: onze chauffeur Chriso, onze kokkin Daisy (die 24 blijkt te zijn alhoewel ze er eerlijkheidshalve eigenlijk zeker 10 jaar ouder uitziet), Daan en Vivianne (een koppel uit Den Bosch), Henriette (ook een Hollands meisje dat we hebben leren kennen in Rurrenabaque en een stuk onze route zal meevolgen), Katrien en ik.

Op zich een comfortabele wagen, maar met al die passagiers + bagage + eten en extra jerrycans brandstof wordt het toch wat krap. En straks gaan we ook nog een laatste passagier oppikken. De wegen zijn echter (redelijk) goed berijdbaar en we arriveren eerst aan het treinkerkhof. Treinen van 100 jaar geleden hebben hier hun laatste rustplaats gevonden. Enkele foto's later kunnen we verder richting Salar, de zoutvlakte van 12 vierkante kilometer, die het eerste hoogtepunt is van deze tour. We krijgen eerst een (rudimentaire) uitleg over hoe er hier zout wordt gewonnen (niet voor export) en daarna moeten we langs de obligate kraampjes met artisanale prullen passeren. Dan de eigenlijke zoutvlakte op en genieten van de eindeloze uitzichten. Vervolgens richting vulkaan met prachtige kleurschakeringen (foto's volgen later) waar we onze laatste passagier Claudia oppikken. Zij is van Zwitserland, dus heeft pech dat de rest allemaal Nederlands spreekt. Als we na de lunch verder rijden hebben we al dadelijk een lekke band. Geen erg, want dat geeft ons de tijd om enkele leuke foto's te nemen terwijl de chauffeur de band vervangt. Even later kunnen we verder richting het Isla Incahuasi, een soort van rotseiland temidden van de zoutwoestijn, bezaaid met honderden gigantische cactussen, waarvan sommigen tot 900 jaar oud. Weer een ideaal kodakmoment (en zeker niet het laatste). Tenslotte nog een rit van 2u naar San Juan, onze eindbestemming voor vandaag. Op de eerste stopplaats blijkt er geen plaats te zijn, dus we rijden nog 5 minuten verder. Net op tijd ook om te genieten van een prachtige zonsondergang die de hemel boven de omringende bergen mooi rood kleurt.

Hier blijkt er geen private bathroom te zijn voor Daan en Vivianne, die hier wel extra voor hebben betaald, dus die verkassen terug naar de eerste locatie. Het blijkt ook dat we 10 Bol. zouden moeten betalen om te 'mogen' douchen. Dat zullen we nog wel eens zien. Ik begin het onderhand beu te worden dat die Bolivianen overal extra geld voor vragen, dus ik neem gewoon een douche en trek me nergens iets van aan.

De volgende dag was het de bedoeling om vroeg te vertrekken, maar met 1 uur vertraging konden we eindelijk op pad. Onze jeep heeft weer problemen met de banden en de chauffeur zal in de loop van de 3 dagen nog verschillende keren een band moeten vervangen of herstellen.

We kunnen onze timing toch redelijk aanhouden en kunnen genieten van de meest prachtige landschappen. Eindeloze zandvlaktes, prachtige lagunes en honderden flamingo's. We trekken alsmaar hoger en dat is ook te merken aan de temperatuur. Als de zon ondergaat wordt het bar koud. Je zou denken dat we op voorhand gereserveerde slaapplaatsen hebben, maar onze chauffeur moet wat rondrijden alvorens hij plaats vindt. Althans, dat is zijn kant van het verhaal. In werkelijkheid komt het erop neer dat er overal wordt onderhandeld over de prijs. Vermoedelijk kan hij, als hij onder zijn budget blijft, de rest in eigen zak steken. Maar op voorhand wisten we sowieso dat het vannacht zeer basic zou zijn. Geen douche en iedereen op dezelfde kamer. Het eten was vanavond ook gene vette, dus we zijn eigenlijk niet tevreden over wat nochtans werd aangeprezen als een prima organisatie. Na enkele spelletjes Uno in de vrieskou gaan we snel naar bed. Iedereen kleedt zich warm aan want het belooft een erg koud nachtje te worden.

De volgende dag worden we al om 5 uur gewekt, want het plan is om de zonsopgang mee te maken. Eigenlijk zijn we wat te laat, want eens we met de jeep op onze plek van bestemming zijn (de geisers en zwavelbronnen) is de zon al even op. Het blijft echter een fantastisch zicht zo vroeg in de morgen en weer ideaal voor enkele mooie foto's. Nadien rijden we weer van het ene naar het andere prachtige vergezicht, met als eindpunt de Laguna Verde.

Een hele mooie afsluiter van een toch wel prachtige 3-daagse.

Aan de grens heb ik het echter weer aan mijn been. Blijkbaar is er een document aan de grens in Copacabana twee weken terug niet afgestempeld en moet ik in plaats van 21 Bol. nu 280 Bol. boete betalen. Ik ben het onderhand spuugzat met die Bolivianen en begin mij op te winden. Blijkbaar niet zo'n goed idee, want de 2 flikken achter het bureautje staan recht, sturen iedereen buiten en maken mij dan op dreigende toon duidelijk dat ik hier niet in mijn eigen land ben, maar in Bolivia en kruisen de polsen over elkaar om aan te geven dat als het mij niet zint, dat er nog altijd plaats is in de gevangenis. Tegen zoveel latino machogedrag kan ik natuurlijk niet op en ik besef dat er met die mannen toch niet te discussiëren valt en betaal braafjes de boete. Bolivia is een heel mooi land, maar met de inwoners ervan heb ik het niet zo en ik ben blij dat ik naar Chili kan.

Ons busje naar San Pedro de Atacama staat klaar en een uur later en 2000m lager staan we aan de Chileense grenscontrole. Hier hoeven we dus niks te betalen, maar iedereen dient wel een voor een zijn bagage te laten controleren. Soit, een uur later zijn we eindelijk ter bestemming. San Pedro is een klein stadje/dorpje, maar ik had er een heel andere verwachting van. Een dame uit Gent die we in Sucre hadden ontmoet was er erg lyrisch over en zei dat het met niets was te vergelijken. Ze had al veel gereisd in Zuid-Amerika, maar moet toch even naar de oogarts volgens mij. Het is er wel erg cosy en de restaurantjes lijken heel gezellig. Bovendien is het ronduit schitterend weer met een stralend blauwe hemel, dus geen man overboord. Omdat het echter zeer duur is in vergelijking met Bolivië en Peru willen veel reizigers onmiddellijk doorreizen naar Salta in Argentinië. Er rijden echter maar 3 bussen per week en die van morgen is al volgeboekt. We hadden echter al gepland om hier enkele dagen te blijven, dus da's geen probleem voor ons. Henriette wou doorreizen, maar dat gaat nu dus niet door en ze besluit om nog enkele dagen met ons op te trekken.

We boeken al dadelijk ons ticket voor vrijdag, en da's blijkbaar niks te vroeg, want we hebben de laatste plaatsen, een meevallertje. Ondertussen zijn we ook al lekker gaan lunchen en hebben we een redelijk geprijsde hostal gevonden. Alles is hier een stuk duurder, maar het is mooier, lekkerder en properder als in Bolivia, dus daar kan ik best mee leven :-)

We zwaaien ook nog even Daan en Vivianne uit, die wel kunnen doorreizen naar een ander plaatsje in Chili. Een nieuw land betekent ook weer een nieuwe munteenheid (1 euro = 800 Chileense pesos), dus je loopt hier dadelijk met veel geld op zak, maar het gaat er ook weer snel doorheen :-).

Busritje Bolivian style

Het eerste deel van de busrit richting Uyuni ging langs Potosi. Waar er volgens mij trouwens niet veel te zien is, dus ik ben blij dat we dat van ons programma hebben geschrapt. Dat stuk ging redelijk comfortabel en na een lunchpauze konden we met een andere bus het tweede deel aanvatten. En dat was een ander paar mouwen.

Eerst komt er eenjonge kerel in het gangpadstaan en een verkoperspraatje afsteken over een of andere wonderzalf op basis van cocabladeren. Het ruikt een beetje naar reflexspray en volgens wat ik kan verstaan helpt het tegen artritis, reuma, is het goed voor de werking van de nieren en voorkomt het zelfs bedplassen bij kinderen :-) Kortom waarde passagier, hier heeft u al uw hele leven op gewacht. Hij deelt dan ook nog 'gratis' staaltjes uit, maar even later zouden die dan 7 Bol. moeten kosten en komt hij ze vrolijk weer ophalen. Een paar kilometer verder stapt onzejonge vriend van de bus en kunnen we verder. Heel de tijd zit er ook een vrouw vooraan in het gangpad op een omgekeerde plastic emmer. Blijkbaar kan je ook op die manier 6 uur meerijden op de bus (waarschijnlijk tegen een verminderd tarief). Af en toe begint ze wat te knikkebollen en valt ze bijna van haar emmer, maar ze houdt het eigenlijk verbazend goed vol. We vorderen traag en dat is vooral tewijten aan de staat van de weg. Ik denk niet dat er een kilometer geasfalteerde weg tussen zit. Honderden kilometers zand en stenen en kronkelige wegen liggen op ons te wachten. Bovendien zijn er her en der ook nog wegenwerken aan de gang (je vraagt je af aan wat ze werken) en kruipthet stof langs de open ramen naar binnen. Het landschap wordt wel gaandeweg mooier en mooier. De rotsen kleuren rood, geel en groen en de cactussen zijn niet te tellen. Halverwege houden we halt voor een plaspauze en merk ik op dat er 5 sterren staan op onze bus. Wat een geluk dat we in de meest luxueuze klasse reizen :-).

Wanneer we verder rijden komt er een jonge gast van een jaar of 15 met 2 bakken cola in het gangpad staan en begint hij iedereen te voorzien van een flesje cola. Ik wist dat die 5 sterren ergens voor moesten staan :-)

Eindelijk in Uyuni en het heeft een beetje weg van een wild west stadje. Kouder dan elders en wind die door de stratenjaagt. We vinden al snel een hotelletje en gaan ons ook nog even aanmelden bij de touroperator. Nog snel even een pizza en eindelijk naar bed.

Sucre

Vanuit La Paz konden we dus via een nachtbus richting Sucre vertrekken, die andere (judiciële) hoofdstad van Bolivië. We krijgen echter de achterste plaatsen op de bus en de vering van mijn zetel blijkt versleten te zijn (ik had misschien toch niet moeten afpingelen op de prijs :-)). Echt balen, want dit wordt verondersteld om de meest luxueuze bus te zijn die je op dit traject kan nemen (11€). Wat moet dat dan zijn als je voor een goedkopere optie zou gaan. 's Nachts is het dan ook nog steenkoud en komt er langs alle kanten stof binnen als er over een zandweg wordt gereden. Een tripje van 13 uren om heel snel te vergeten.

Sucre lijkt tijdens het binnenrijden niet veel soeps, want de gebouwen zijn vervallen of staan nog in de steigers. Vanuit de busterminal nemen we een taxi naar het adres van Rene, de vroegere schooldirecteur van Katrien. Die blijkt even niet thuis te zijn omwille van een bezoekje aan het ziekenhuis, maar we gaan sowieso toch verblijven bij Oswaldo, zijn buurman en die ontvangt ons heel vriendelijk en we kunnen direct onze intrek nemen in een mooie kamer.

Daarna even de stad in om ons te oriënteren en ondertussen ook wat was te droppen. Ook even ontbijten, want de honger begint nu serieus te knagen.

Het centrum van Sucre blijkt wel zeer de moeite waard. Mooie witte gebouwen en groene parken. Een beetje zoals Arequipa, maar wat rustiger en mooier. Daarna spreken we af met Rene voor een drankje. Nog even vlug checken waar we morgen kunnen gaan paardrijden of hiken en daarna gaan we lunchen in restaurant El Mirador. Het heeft zijn naam niet gestolen, want het ligt helemaal bovenaan de stad en het is even flink klimmen, maar het uitzicht op Sucre is werkelijk prachtig. Rene is dan ook nog eens zo vriendelijk om ons te trakteren en ondertussen honderduit te vertellen over de stad, de mentaliteit van de mensen en de lokale politiek.

In de namiddag leggen we een tocht te paard vast voor de volgende dag. We pikken ook onze was op en dan is het tijd voor een korte siësta. Tijdens die 'busride from hell' hebben we practisch niet geslapen, dus de vermoeidheid laat zich nu sterk voelen. 's Avonds gaan we nog wat eten en nadien drinken we nog een pintje/wijntje met Rene. Maar daarna is mijn pijp echt uit en val ik als een blok in slaap.

De volgende dag begint goed met een lekker ontbijt. Rene moet zelf vertrekken naar het hospitaal voor een hernia operatie, maar laat ons een gedekte tafel na met alles erop en eraan. Spek, eieren, chocolade, vers geperst fruitsap en ja zelfs een pot nutella ontbreekt niet, mmm...

We zijn klaar voor ons ritje te paard en met een taxi worden we naar de rand van de stad gevoerd. Daar ontmoeten we Johnny, Rudy en Emilia. Johnny is de gids, maar de andere twee zijn onze paarden :-) We vertrekken voor een 3 uur durende rit doorheen de cerro (= heuvels rondom Sucre) langs zanderige en rotsachtige paden. Rudy, mijn paard, zou normaal gezien de meest energieke moeten zijn, maar ik denk dat hij vandaag wat last heeft van de warmte. Een heel betrouwbaar dier, maar af en toe moet ik hem wat aanporren om aan te pikken bij de anderen. Onze gids legt uit dat ze hem nog maar een paar maanden geleden hebben gekocht en dat hij het nog een beetje gewoon moet worden om te werken, ocharme de Rudy!

Tijdens het tweede deel zijn we dan nog enkele malen in galop gegaan, heel leuk en de Rudy begon los te komen.

Nadien terug naar de stad richting reisbureau om wat info in te winnen omtrent een busrit naar Uyuni en de mogelijkheden om de zoutvlakte daar te bezoeken. Toevallig komt ook Henrietta daar binnen (Hollands meisje dat we ook hebben ontmoet tijdens onze jungletocht) met soortgelijke plannen. We besluiten vrijdag samen met haar naar Uyuni verder te reizen en een 3-daagse jeepsafari te boeken en daarna door testeken naar Chili.

Ondertussen gaat het niet zo goed met Katrien, want ze wordt helemaal bleek en moet gaan neerliggen in het kantoortje. Een paar keer overgeven is het resultaat en daarna snel terug naar de kamer om op haar bed te gaan liggen. Ik dacht dat het louter van de warmte was en dat ze tijdens het paardrijden een zonneslag had opgelopen. Maar toen ik na wat internetten terugkwam, voelde ze zich nog altijd niet beter en ben ik bij Oswaldo gaan informeren naar een dokter. Hij is dan zo vriendelijk geweest om Katrien naar een bevriende arts te voeren voor een onderzoek. Dat was gisteren, vanmorgen is ze dan haar bloed gaan laten onderzoeken, waar ze vanavond het resultaat van krijgt. Ondertussen wordt er gedacht aan een voedselvergiftiging door het eten van een appel gisteren tijdens het paardrijden. Ik vertrouwde dat sowieso niet en heb de mijne aan mijn paard gegeven. Straks misschien toch even gaan checken in het hospitaal hoe het met de Rudy is :-)

Ondertussen heb ik ook nog wat problemen met mijn kredietkaart die blijkbaar op een lijst staat die ergens in een of andere database is gehackt. Vandaag is dus een dagje om allerlei zaakjes op orde te brengen en hopelijk zijn we dan klaar om morgen de bus richting Uyuni te nemen.

Het Madidi avontuur

Toen we donderdag op de luchthaven aankwamen bleek dat onze vlucht weer met een uurtje was vertraagd. Deze keer bleek wel de goeie keer te zijn en we konden vertrekken. Het voordeel van een klein vliegtuigje is dat er maar 20 man moet instappen en dat je 10 minuten later al aan het opstijgen bent.

Eerst dacht ik dat het fout zou gaan, want na enkele luchtzakken begon mijn maag al te keren. Maar eens boven het wolkendek stabiliseerde alles zich en kon ik even gerust ademhalen. Een half uurtje later kon de landing al worden ingezet en werd het weer eventjes lastig voor mijn maag. Maar alles ging snel voorbij en even later werd het vliegtuig aan grond gezet. En die 'grond' kan je letterlijk nemen, want de landingsbaan daar bestaat enkel uit verharde grond en wat gras. Da's ook de reden waarom er regelmatig vluchten worden afgelast of uitgesteld. Als het even regent, moet heel die baan weer opdrogen.

Soit, we zaten in de brousse, wat je ook dadelijk kon voelen aan de luchtvochtigheid. Van 3800m in La Paz naar 200m in Rurrenabaque, van de hoogte zouden we hier dus enkele dagen geen last meer hebben.

Met enkele andere toeristen konden we met een minibusje even later richting dorpje rijden. Het heeft eigenlijk iets weg van Montañita, maar dan iets groter, iets properder en vooral veeeel warmer!

Ons hotelletje is in orde, maar de ventilator zal de hele nacht blijven opstaan, want het is hier net of je in een sauna zit, maar dan zonder de gelegenheid om af en toe in het zwembad te duiken. Nog gaan eten in een visrestaurantje en daarna nog een douche vooraleer te gaan slapen. Met echter een zeer tijdelijk effect, want 5 minuten later ben je hier weer aan het zweten.

De volgende dag een klein ontbijtje en dan naar het reisbureau waar het vertrekpunt is voor onze tocht richting de lodges. We vertrekken met drie 4x4 jeeps voor een tocht van bijna 4 uur. Het is warm, zweterig en onze chauffeur geeft flink plankgas. De weg bestaat uit zand, stenen en putten, maar het is bijna steeds rechtdoor en die Toyota Landcruisers stuiven eroverheen. Door zijn sportieve rijstijl steekt onze chauffeur al snel de andere 2 voorbij, maar even later begint de motor wat te sputteren en staan we stil. Even wachten op de anderen, wat sleutelen aan de motor en we kunnen weer verder. Dat de 2e jeep die ons heeft geholpen op zijn beurt niet meer kan starten vindt onze chauffeur niet zo belangrijk meer. Adelante! (vrij vertaald = Gaan met die banaan!)

Uiteindelijk arriveren we toch allemaal aan de rand van het Madidi National Park. Eerst nog een lunch en dan met zijn allen richting de motorboten. Buiten de 3 jeeps van onze organisatie zijn er nog verschillende anderen, zodat we toch met een boot of 10 verspreid de rivier opgaan.

Het zijn een soort van houten lange kano's met een buitenboordmotor, maar al bij al redelijk comfortabel en we zijn klaar voor een tochtje van 3u in de brandende zon. We zouden het dubbel zo snel kunnen afleggen, maar de eerste dag kijken we natuurlijk uit naar alle dieren die we zullen tegenkomen en onze gids neemt ruimschoots de tijd om te stoppen waar nodig. Al dadelijk is het van 'oh' en 'ah', want de rivieroevers bulken echt van de dieren. Teveel om op te noemen, maar hier toch een poging: alligators, schildpadden, een soort van grote knaagdieren (precies een hamster, maar dan 100 keer zo groot, echt grappig), paradijsvogels, ibissen, reigers, aalscholvers, visarenden, zwarte arenden, toekans, aapjes en ja, zelfs roze dolfijnen :-)

Na een tijdje wordt het zelfs gewoon, want na de 100ste alligator kijk je natuurlijk niet meer verbaasd op.

Echt een heel mooi tochtje, het is net alsof je door een grote dierentuin vaart, maar dan in het echt. Aangekomen in onze lodge hebben we wat tijd voor een drankje en dan varen we even verder naar een plek aan de oever waar we kunnen genieten van de zonsondergang. Ook al is de zon bijna onder, het blijft pokkewarm en ik blijk gewoon onophoudelijk zweten. Ik betwijfel of ik het in heel mijn leven al ooit zo warm heb gehad. Na het avondeten dan toch even tijd voor een douche. Nog even wat schommelen in een hangmat en nog wat napraten met de rest van onze groep. In ons kleine groepje zitten we dus met 2 Belgen en nog 3 Engelse meisjes: In de andere 2 groepen zitten er Amerikanen, Canadezen en een Hollands meisje.

De volgende dag was er eentje om in te lijsten. Het begon al met een heerlijk ontbijt, donuts, pannenkoeken met dulce de leche (een soort van caramelachtig beleg, wat heel populair schijnt te zijn in heel Zuid-Amerika) en citrusvruchten a volonte. Buikje vol en daarna op zoek naar anaconda's. De tocht ernaar toe was wel redelijk vermoeiend. De gidsen hadden er wel op aangedrongen dat we elk 2 liter water meenamen en dat was een wijze raad. Tijdens een lange wandeltochtdoor steppegras van ongeveer 1m hoog in de brandende zon, was elk miniem briesje meer dan welkom, want dit was echt bakken en braden. Daarna gingen we tussen de verkoeling van de bomen op zoek naar onze geschubde vrienden.

Na een half uurtje zoeken vond onze gids dan toch een nest met 2 anaconda's in een spelonk van een boom. Die slangen zijn echt niet groot, dus helemaal niet zoals in de film, maar het blijven toch wurgslangen, dus wel opletten.

Na de tocht terug en onze lunch konden we genieten van een siësta van 3u, yes!

Daarna terug de boten op voor een tochtje op de rivier. Een halfuurtje verder konden we dan aanleggen en het water induiken om te genieten van een zwembeurt.

Sommigen waren eerst wat terughoudend, want enkele tientallen meters verder zaten er toch enkele alligators nieuwsgierig toe te kijken :-) Onze gids vond het dan ook nog een goed idee om een van die alligators te lokken met een tak. Maar die dieren zijn blijkbaar totaal niet agressief (ik denk dat ze meer schrik van ons hebben dan omgekeerd), dus we konden met een (semi)gerust hart verder zwemmen in het warme, maar bruine en ondoorzichte water. Af en toe voel je wel een visje langszwemmen, maar wat niet weet, niet deert :-) Tenslotte kwamen er ook nog enkele dolfijnen poolshoogte nemen, maar die zijn nog schuwer dan de alligators, dus ook heel moeilijk om te fotograferen. Op de terugtocht werd er nog halt gehouden in een cafeetje langs de oever (eerder een hut op houten stellingen).

Even iets drinken en wachten op de zonsondergang met een geweldig zicht op de rivier. Ondertussen laat onze gids nog een van zijn verborgen talenten zien. Samen met de eigenaar van het cafe en nog een andere gids begint hij het ene na het andere lied te zingen. Alles onder begeleiding van gitaar en een soort van trommelinstrument. Echt mooi en prima achtergrondmuziek terwijl je in een hangmat ligt te genieten van de zonsondergang.

Nu het donker is, kunnen we met enkele zaklampjes terug de boot in en in het duister terugvaren naar de lodge. En dat was tot nu toe mijn favoriete moment van de reis. Een prachtige heldere sterrenhemel, een tochtje op een donkere rivier met langs de oevers de glinsterende rode oogjes van tientallen alligators, vuurvliegjes die de bomen verlichten, krekels die hun typische geluiden maken, hier en daar het geluid van een vogel ergens in de jungle en tenslotte af en toe een vleermuis die langs de boot scheert. Ik denk niet dat ik dit ooit nog eens zal meemaken, echt mooi.

Gisteren werd er in de voormiddag dan afgesloten met wat te vissen op piranha's. Met wat aas en een vislijntje konden we vanuit onze kano aan de slag. Het bulkt er echt van de vissen, dus je voelt onmiddellijk de vissen naar het aas happen. Maar die beestjes zijn zo snel dat het niet zo makkelijk is om er eentje te vangen. Op een uurtje tijd ben ik er toch in geslaagd om twee piranha's en 3 sardientjes te verschalken. Maar echt groot zijn ze niet, dus werden ze natuurlijk terug geworpen. En ook al zijn ze niet groot, ze blijven toch gevaarlijk. Wanneer een van de Engelse meisjes er eentje boven haalde viel die van het haakje in de boot. En bij het oprapen slaagde dat kleine visje er toch in met zijn tanden onze gids te verwonden aan zijn hand. De wonde viel gelukkig nog mee, maar toch een demonstratie van de scherpte van die tanden.

Nadien was het tijd voor een lunch en konden we terugkeren met de boten. Deze keer duurde de terugtocht maar anderhalf uur. En ook de tocht met de jeep was korter, want deze chauffeur reed zelfs nog sneller als de vorige.

Moe maar voldaan konden we uiteindelijk toch onze spullen droppen in een hotelletje en nog genieten van een pizza met ons groepje.

Vamorgen was het vroeg, want ons vliegtuigje vertrok al om 7h30. En ja, deze keer was het stipt op tijd en een klein uurtje later waren we dus terug in La Paz. Even terug naar adem happen, want de hoogte merk je toch wel degelijk.

In een hotelletje al het zweet en vuil achtergelaten in de douche en straks de bus op richting Sucre.

Adelante !!

La Paz, El Alto

We zaten dus in Copacabana, nee niet dat paradijselijk strand in Brazilië, maar het havendorpje in Bolivië aan het Titicacameer.

Iets na de middag de bus op naar La Paz. Halverwege de busrit moest idereen uitstappen, want de bus moest via een veerpont over een zijarm van het Titicacameer worden gezet. En omdat het pont er nogal gammel uitzag, moesten de passagiers uitstappen en via verschillende kleine motorbootjes hetzelfde traject volgen.

De reis duurde wat langer als verwacht, maar uiteindelijk waren we in La Paz. Via enkele buitenwijken kom je ineens aan de rand van een vallei, waar je een adembenemend uitzicht krijgt op een gigantische stad. Overal rode bakstenen gebouwen die tot tegen de steile wanden van de vallei zijn gebouwd. Als je hier bovenaan woont en onderaan moet gaan werken, moet je elke dag gigantisch veel hoogtemeters overwinnen. Onze bus kwam dadelijk in een verkeerschaos terecht, maar het eindpunt was in zicht. Via de Lonely Planet had ik al een hotelletje op het oog en 2 straten verder en 15 minuten later waren we al onderdak. Ik zo'n gigantische stad eigenlijk een hele prestatie. Van de man aan de receptie kregen we ook al direct een tip voor een touroperator met het oog op onze jungletocht in het Amazonewoud die we nog moesten regelen. En bovendien kon ik hier ook mijne vuile was kwijt, dus we waren weer zeer efficiënt bezig :-).

Even later zaten we bij Teresa en konden we onze tocht naar het Madidi National Park vastleggen. Het is even puzzelen en omdat er de volgende dag geen plaatsen meer vrij zijn op de vluchten zullen we dus een extra dagje La Paz inlassen. Mij niet gelaten, dan kunnen we toch iets zien van deze indrukwekkende stad.

Nadien zijn we dan nog een hapje gaan eten, wat voor ons allebei zeer in de smaak viel, we zitten in een goeie buurt. Alhoewel ... als Katrien even later een winkeltje binnenstapt en ik buiten blijf wachten, word ik op 5 minuten tijd eenmaal aangesproken voor wiet en tweemaal voor cocaïne. Interessante stad, maar toch ben ik blij om terug in het hotel te zijn.

Gisteren was een dag voor kleine inkopen (nee, gene wiet), maar ook voor een bezoekje aan de stad. Een prachtige kathedraal op het San Franciscoplein kan ons verleiden tot een bezoekje. En er is tegelijkertijd ook een tentoonstelling van de World Press photos, dus dat is mooi meegenomen. In sommige straten kom je ogen en oren tekort. Toeterende taxis, uitlaatgassen uitspuwende minibusjes, ontelbare venters van allerhande eetwaren, verkopers van horloges (real Swiss!), verlengsnoeren van tv's ... Je kan het zo gek niet bedenken of ze proberen je het op straat te verpatsen. Op een gegeven moment lopen we ook door een marktje, eigenlijk eerder een opeenhoping van overdekte stalletjes waar de koopwaar letterlijk op elkaar gestapeld is en waar de verkoper zich dan ook nog eens heeft tussen gewrongen. Je vraagt je af hoe ze er weertussenuitgeraken en of ze eigenlijk wel iets verkopen op een ganse dag, want echt hoogstaand kan je de kwaliteit niet noemen.

Nadien neem ik ook nog even de tijd om een binnenvlucht te boeken over enkele weken van Salta naar Mendoza, wanneer mijne sjoe een weekje langskomt. Terug in het hotel blijkt dat onze jungletocht weer veranderd is. Het komt erop neer dat we straks pas na de middag een vlucht hebben en dat onze tocht pas morgen start. Maar op reis moet je flexibel zijn, dus dat nemen we erbij.

Hij die nu de jungle induikt groet u, en ik hoop binnen een dag of 4 met enkele mooie foto's terug te keren.